Μπεε;

Ο λύκος πεινάει, γι’ αυτό κυνηγάει τα πρόβατα. Δεν βάζει κάποιο συγκεκριμένο στο μάτι, γιατί όλα μοιάζουν ίδια και όσο πιο μαζικός ο αριθμός, τόσο μεγαλύτερες οι επιτυχίες να πιάσει κάποιο. Θα του φύγει το ένα; Θα έχει το άλλο. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους, έτσι κι αλλιώς.

Σου λένε πως είσαι ίδιος με τους άλλους.

Ως βρέφος σε βάζουν στην ίδια αίθουσα μαζί με άλλα τόσα καραφλά πλάσματα, που αν και μοιάζουν τρομερά με εσένα, ο πατέρας σου θα σε αναγνωρίσει με περηφάνια από την μύτη ή το τσαχπινιάρικο χαμόγελο που δεν έχεις μάθει ακόμα να κάνεις, αλλά εκείνος το είδε.

Συνεχίζεις στη στιγμή που πρέπει να κάνεις για πρώτη φορά περήφανους τους δικούς σου, μετά από το ηρωικό «Μαμά!» ή «Μπαμπά!» που είπες: Πρέπει να περπατήσεις. Και δεν είναι κάτι απλό – πρέπει. Όσο κι αν είναι ωραίο να είσαι στα πατώματα και να μπλέκεσαι στα πόδια των μεγάλων, ή όσο και ασφάλεια αν νιώθεις στην αγκαλιά των άλλων, πρέπει να αρχίσεις μόνος σου, να κόψεις τις μαλακίες όπως ασφάλεια και το αίσθημα της αγάπης, γιατί πρέπει να είσαι κύριος του εαυτό σου (οι ελευθερίες σταματάνε όταν θα ζητήσεις δικό σου αυτοκίνητο). Αν αργήσεις μισό χρόνο παραπάνω από τον αδερφή ή την αδερφή σου, ή αν η κολλητή της μάνας σου είχε παιδί που περπάτησε πολύ πιο γρήγορα από εσένα, τότε δυστυχώς, περπάτησες «πολύ αργά!», και αυτό θα μείνει ζωντανό σε κάθε συζήτηση της μητέρας σου με ξένους, όταν το θέμα έρχεται σε εσένα.

Ύστερα, στο δημοτικό, πρώτες τάξεις και εν ώρα αριθμητικής, το νούμερο οκτώ πρέπει να μάθεις να το κάνεις ενιαίο, με μία κίνηση του καρπού σου, χωρίς μουντζαλιές στο τετράδιο. Τα δύο κουλουράκια, το ένα πάνω στο άλλο, που σε βολεύουν πολύ περισσότερο από τον λαβύρινθο της δασκάλας, δεν είναι αρκετό και από τη στιγμή που η γραφή σου μοιάζει με χιονάνθρωπο αντί μαθηματικά, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι επιτρεπτό. Η διαδικασία εξόντωσης της φαντασίας σου ως νήπιο έχει ξεκινήσει ήδη. Ετοιμάσου για την κατηφόρα που έρχεται να σε καλοδεχτεί για τις επόμενες έξι τάσεις δημοτικού και άλλες έξι γυμνασίου-λυκείου.

Κατόπιν και τελειώνοντας, έχοντας περάσει μια ζωή μαθημένος πως αναγκαστικά είσαι ένα κι αυτό με οποιονδήποτε άλλον γύρω σου, ο κόσμος σου κλονίζεται. Είσαι ηλίθιος, ναι, έτσι σε έχουν κάνει πλέον, αλλά έστω μέσα από την ηλιθιότητά σου, μπορείς να δεις πως μετά από όλα αυτά, μπορεί να είσαι διαφορετικός από τους περισσότερους γύρω σου και ίσως τελικά, ίσως, ο κόσμος όσο ενωμένος κι αν είναι, δεν είναι το ίδιο για/με εσένα (διαφορετικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας, σου αρέσουν πράγματα που άλλοι βρίσκουν ξενέρωτα). Στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλά θα ακολουθήσεις σαν πρόβατο τους γύρω σου.

Τώρα πες μου ποιος είναι ο ίδιος με τους άλλους και αν όχι πλέον έχουμε καταντήσει πρόβατα που κυνηγάνε πρόβατα, αγνοώντας τους λύκους, οι οποίοι δεν ξεχωρίζουν τους μοναδικούς, τους γενναίους, ή εκείνους με την σπίθα μέσα τους, που καιρό τώρα η κάθε γενιά δεν έχει δει.

Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ μας, έτσι κι αλλιώς.