Επειδή τα Μαθηματικά με εμπνέουν,

παραθέτω την παρακάτω δημιουργία μου... γραμμένη, εν ώρα Μαθηματικών.

Dying Flames

Suffocating through your power,

dying of absence of the will.

Being on the edge of every hour,

breaking the essence of my kill.

Flaming up the thoughts of reason,

making everything decay.

Breathe your mind under the pressure,

the Link to leave to disarray.

Seven people to remember,

three of them to reunite.

Stones of emerald illusions,

one of them the death will find.

Maybe it’s time you started running,

maybe it’s time you felt the pain.

Either way, flee or fighting,

Your mind is only mine to take.

Constantly dying to remember

what is which and who is what,

Only one thing left in circles,

your end is closer than the start.

It’s written on the walls around you,

the blood oath; weakness to your light.

Blood stains now seem to matter,

Didn’t they tell you, you should unite?

(μικρά βήματα)

Αν ο κόμπος που έχεις κολλημένο στον λαιμό σου δεν είναι σημάδι πως θα πέσουν δάκρυα, να φοβάσαι. Αν ο κόμπος που σε έκανε να προετοιμαστείς για ψυχολογική κατάρρευση, κατέληξε να σε κάνει να γελάσεις, να φοβάσαι. Αν ο κόμπος που ένιωσες για χιλιοστή φορά κάτω από χαλασμένα ρολόγια και περιστάσεις, σε έκανε να νιώσεις οικεία με σκοτεινές ημέρες, να φοβάσαι. Αν τα όνειρα που κάποτε είχες, αντικαταστάθηκαν από μαύρες συνθήκες, να λες «Δεν πειράζει, συνήθισα». Και να φοβάσαι. Αν σπάσει ο γυάλινος τοίχος που χωρίζει εσένα και εκείνους, να ψιθυρίσουν, «Όχι», και να τρομοκρατηθούν. Αν δεν αντέχεις άλλο, να μην βγάλεις μιλιά γιατί ξέρουν ήδη τα συναισθήματά σου, αλλά δεν ενδιαφέρονται αρκετά για να στο δείξουν. Αν θέλεις να σπάσεις πανοπλίες και όπλα αιχμηρά, να χρησιμοποιήσεις τον κόμπο που σου φάνηκες αστείος. Αν δεν δουλέψει ο κόμπος, να τον δέσεις πιο σφικτά και να τον περάσεις γύρω από το λαιμό σου. Αν ο κόμπος, ακόμα και δεμένος έτσι, δεν αρκέσει, να τον κάψεις, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση εκείνοι να σβήσουν τις φλόγες ή να μαζέψουν τις στάχτες σου. Αν περιμένεις τον άνεμο να σε πάει σε μέρη μαγικά που ποτέ δεν φαντάστηκες, να μην ανησυχήσεις όταν νιώσεις πως κάθε κόκκος σου πήγε σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν και αμφιβάλλω πως θα γίνει κάτι τέτοιο, με τέτοια αποπροσανατολιστική ζωή.

Αν νιώσεις πως ποτέ δεν ταίριαξες εκεί, μην περιμένεις να ταιριάξεις αλλού, γιατί όλα τα μέρη είναι ίδια και όλα τα μέρη είναι διαφορετικά, μέχρι να τα μάθεις και να τα συνηθίσεις. Μετά μετατρέπονται στο ακριβώς ίδιο διαβολικό μέρος που προσπάθησες να ξεφύγεις από την αρχή. Οι σκιές δεν αφήνουν τις στάχτες να φύγουν από τα νύχια τους και τα νύχια των σκιών δεν θα σου συμπαρασταθούν στα ταξίδια που υποσχέθηκες να κάνεις, γιατί δεν τα έκανες και οι σκιές ξέρουν από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Αν ποτέ όμως θελήσεις να γίνεις σκιά, εκείνες θα σε αφήσουν να στοιχειώσεις κάποια κάμαρα, όχι επειδή είναι πιο φιλικές από τους άλλους, αλλά έτσι θα μπορέσεις να δεις την μεγαλύτερη ασχήμια στον κόσμο. Και θα μάθεις να ζωγραφίζεις με τα μουντά χρώματα, γιατί γνωρίζεις πως οι φωτεινές πολυχρωμίες δεν σε βοήθησαν ποτέ, και οι σκιές δεν φοβούνται μην πληγωθείς παραπάνω μέσω της μισάνοιχτης κάμαρας. Ακριβά περσικά βάζα, όσο εύκολο και αν είναι, τα αφήνουν σπασμένα για μεγαλύτερο δράμα και ένταση στην σκηνή.

Αν θέλεις να σκοτώσεις τον πόνο, και η ιδέα του να εξολοθρεύσεις σκιές, κάμαρες και βάζα είναι αβάσταχτη, επιχείρησε το μόνο με τον κόμπο. Μετέτρεψε τον σε δάκρυ, μία αρχαία ελληνική τραγωδία ή κατέρρευσε κάτω από το αλμυρό υγρό και ύστερα πέτα τον εναντίων σου. Αν είσαι τυχερός, και αν κάποιος ξέχασε λίγη κόλα δίπλα σου, ίσως καταφέρεις να βρεις λίγο περίσσιο κουράγιο και να αντιμετωπίσεις τα χαλασμένα ρολόγια, κάτω από τους μαύρους ουρανούς. Οι σκιές θα σε χαιρετάνε στο επόμενο στενάκι, γιατί οι σκιές ποτέ δεν ξεχνάνε, και αν παραπατήσεις ελάχιστα στον γυρισμό σου, ίσως καταφέρουν να σε αρπάξουν πάλι στα νύχια τους.

Η κάμαρα τούς είπε πως της έλειψες.

(εδώ οι καλές εικόνεεεες)

ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ αποσκοπούν σε οποιαδήποτε απάντηση από το μέρος σου – ή αλλιώς γνωστές και ως ρητορικά ζητήματα – δημιουργήθηκαν με σκοπό να βάλουν τον αναγνώστη – εσένα, εμένα, την μάνα σου · τον σκύλο σου ακόμα, αν γνωρίζει την τέχνη της ανάγνωσης – να σκεφτεί το φ, χ, ψ θέμα με περισσότερο βάθος από ότι θα έπρεπε. Θα μπορούσαν να σου πουλήσουν σκέψεις για το πως/πότε θα τελειώσει ο κόσμος, ενώ η αρχική υπόθεση άρχισε για το πως να καλλιεργήσεις βιολογικά καρώτα στην πίσω αυλή του χωριού σου (η μπροστά είναι για να κρατάει το καλό image στους συγχωριανούς σου). Είναι κάτι σαν τους αιρετικούς, μόνο που εκείνοι κάνουν καλύτερη δουλειά στο να πιστέψεις την δική τους έκδοση της Βίβλου. Μπορεί να έχουν κόψει όσα σημεία τους αρέσει, αλλά τα έχουν μάθει καλά, και ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε. Σε αντίθεση με τα ρητορικά ζητήματα, ο συγγραφέας μπορεί να μην έχει ιδέα για τι μιλάει, ή ακόμα και να άρχισε με ένα συγκεκριμένο πλάνο, αλλά κατέληξε σε πολύ έξυπνες ιδέες που ο αριθμός IQ του δεν αντέχει τέτοιου είδους πολυπλοκότητας. Ναι, κάτι σαν κι αυτό που κάνω εγώ, μόνο που περιέργως, έχω μία γεύση για το τι αναλύω. Άσχετο αν κατέληξα σε βιολογικά καρώτα.

Επίσης, η ομαδική αυτοκτονία είναι μία πολύ καλή λύση στις μέρες που ζούμε. Είναι η μόνη λογική απάντηση, και αν όχι ομαδική, τουλάχιστον ας γίνει από τον καθένας μας ατομικά. Αλλά στο ίδιο χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω, πρέπει να το σκεφτώ καλύτερα. Δεν έχουμε κάτι να φοβηθούμε για τα ζόμπι που μας έρχονται σε έντεκα ή δώδεκα μήνες, τουλάχιστον. Πιθανότατα, μετά από μισό χρόνο βάρβαρης εξολόθρευσης μυαλοφάγων (οι πρώτες δέκα διμοιρίες θα έχουν αποκλειστικά αρχηγούς εκείνα τα άτομα που τόσα χρόνια καιγόντουσαν σε Resident Evil και παρόμοια παιχνίδια ή ταινίες/σειρές που συμφωνούν στον κύριο τρόπο τελειωμού ενός νεκροζώντανου – παίξε γκολφ στο κεφάλι του), θα καταλήξουμε να κάνουμε συμφωνία μαζί τους: αν τους προσφέρουμε τρεις πολιτικούς ανά εβδομάδα, δεν θα βγαίνουν στους δρόμους και θα τρομοκρατούν αθώους πολίτες. Εγώ προτείνω να στείλουμε κομμάτια του Πάγκαλου, made in Greece ένα πράγμα. Θα κρατήσουμε ειρήνη για τουλάχιστον δύο εξάμηνα… πριν τελειώσει η κοιλιά.

Μα γιατί δεν μπαίνουν ποτέ τέτοια θέματα στο μάθημα της Έκθεσης; Θα μπορούσα να το αναπτύξω πολύ καλύτερα από το πώς να δώσω συμβουλή σε έναν φίλο μου γιατί δεν πρέπει να παρατήσει το σχολείο και τι προβλήματα θα ακολουθήσουν την εκπλήρωση της απόφασής του. Αγαπητοί καθηγητές, ίσα που κρατήθηκα να μην συμπληρώσω υστερόγραφο: «Φύγε, τώρα που προλαβαίνεις!» και ο μόνος λόγος που δεν το έκανα ήταν γιατί αν είναι να γαργαλάω τους βαθμούς στα θετικά, ας παίρνω κάτι από τα θεωρητικά. Λίγα και αυτά, αλλά ξέρεις, για τα μάτια του κόσμου.

Υπάρχει επίσης το θέμα με το SOPA. Ή λέγεται η SOPA; Πιθανότατα το δεύτερο, γιατί όσο και αν θέλω να υπερασπιστώ το γυναικείο φύλο, μιας και τυχαίνει να είμαι μέσα σε αυτό, ένας τέτοιος νόμος έχει τις ίδιες διαθέσεις με μια γυναίκα στις μέρες τις. Αλλά όχι, η συγκεκριμένη λαμπρή ιδέα δόθηκε από τον κύριο Δεν Θυμάμαι-Το-Όνομά-Του-Αυτή-Τη-Στιγμή και για να δώσω μία ιδέα του τι θα περιλαμβάνει αυτός ο νόμος, αν ψηφιστεί από το Κογκρέσο τον Φεβρουάριο, θα παραθέσω τα λόγια της Wikipedia πάνω στο θέμα:

Stop Online Piracy Act

From Wikipedia, the free encyclopedia

SOPA IS SHIT AND WILL RUIN THE INTERNET FOREVER, STOP THEM!!!

Ο νόμος SOPA, λοιπόν, είναι ένας νόμος που βασικά, και με λίγα λόγια, θα κλείσει όλα τα site που υπάρχουν, και κυρίως εκείνα που δεν έχουν copyrighted materials, γιατί η Αμερική το είδε κάπως (πάλι) και θέλει να αρχίσει να κάνει παρτούζες με όλες τις άλλες ηπείρους για εσωτερικά προβλήματα που η ίδια δεν μπορεί προφανώς να λύσει. Πιθανόν, αν το κείμενο διαβαστεί και μεταφραστεί από κάποιον αρμόδιο Αμερικάνο (ή Αμερικανό, όπως θέλεις), έχοντας ήδη περαστεί ο νόμος του SOPA, θα πάω φυλακή, και μάλιστα όχι για μερικούς μήνες, αλλά πολύ παραπάνω από έναν δολοφόνο που σκότωσε το τετράγωνο της γειτονιάς του. Αγαπητέ παπάρα (δεν καταλαβαίνω γιατί το Word μου βάζει πως είναι λάθος, ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΗ ΛΕΞΗ ΕΙΝΑΙ!), που έδωσες αυτή την ιδέα, ξέρεις πως στην ιστοσελίδα που παρουσιάζεις το SOPA δεν έχεις βάλει τα copyrights του τύπου που έβγαλε την φωτογραφία του background σου;

Ελπίζω να μην συνεχιστούν τέτοιες ηλιθιότητες και τους άλλους μήνες του 2012, γιατί ακόμα και αν οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει αντοχή σε τέτοιες μαλακίες, εγώ έχω ακόμα κατά νου την ιδέα της ομαδικής αυτοκτονίας. Με την διαφορά ότι εγώ θα βοηθάω τους άλλους να πραγματοποιήσουν τον στόχο τους.

Washington, here I come!

Καρώτα.

Ελεεινή σύνταξη, λόγω πολλών συναισθημάτων. Xcuse me.

ΕΚΕΙΝΗ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ποιος πραγματικά είσαι και τι συμβαίνει αλήθεια γύρω σου, με τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι και επικοινωνείς; Yeah, it sucks. Big time. Όχι ότι είναι χειρότερο από την ουσία που συνειδητοποίησες, ή την πραγματικότητα που βρήκε τρόπο να μπει μέσα στην φουσκάλα σου, αλλά τέλος πάντων. Και δεν θα με πείραζε αν η φουσκάλα μου ήταν η Ουτοπία η ίδια, αλλά ξέρεις, η φουσκάλα μου είναι το ίδιο ελεεινή με την ζωή που έχω, όχι με την καταστροφική έννοια, αλλά περισσότερο με την άλλη, την δικιά μου, που εσύ θα βρεις παιδιάστικη και εγώ το τέλος του (δικού μου, πάντα) κόσμου. Δεν είμαι σίγουρη αν όντως όλα γίνονται για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, όπως λένε, αλλά αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε η δικιά μου τελική στάση που όλα θα έρθουν να συγκεντρωθούν, θα είναι μια πολύ χάλια στιγμή για να περάσω. Αλλά επειδή είμαι χαρούμενος άνθρωπος και βλέπω τα πράγματα με καλό μάτι (χαχαχα, ωραία, το επόμενο βήμα είναι να κάνω stand-up comedy), νομίζω πως λίγες ακόμα μαλακίες να συμβούν, θα έχω πολύυυ υλικό για το blog. Άτυχοι όσοι το διαβάζετε, μεν, τυχερή που δεν θα έχω ζωή και θα μένω όλη μέρα μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, δε.

Δεν θέλω να φανώ αχάριστη. Πραγματικά, προσπαθώ να μην το κάνω. Και ίσως να είμαι χειρότερη από αυτό που κατάλαβα πως είμαι. Και ίσως να έχω την χειρότερη προσωπικότητα, χαρακτήρα και κλίμακα που ενδιαφέρομαι για κάτι στον κόσμο. Ίσως να έπρεπε να βάλω off στην οντότητά μου καιρό τώρα, και να σας αφήσω όλους μόνους σας και στα πάρτη που θα κάνετε χωρίς εμένα (για εμένα, αλλά είναι άλλο θέμα αυτό). Ίσως απλά να σκέφτομαι πάλι τα πράγματα κάτω τον μεγεθυντικό φακό και το κάτι να το έκανα ΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΙ, όπως κάνω συνήθως. Αλλά δεν είμαι τόσο παρανοϊκή, αλήθεια λέω. Κάπου υπάρχει η αλήθεια σε όσα κατάλαβα, ναι; Ναι.

Ίσως να έπρεπε να κάνω μεγαλύτερο κείμενο για όσα νιώθω αυτή τη στιγμή, αλλά πέρα του ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν, το rant αυτή τη στιγμή θα ήταν χειρότερο από ότι θέλω. Ειδικά αφού έχει να κάνει με εμένα και όχι εσένα (ηρέμησε, δεν φταις εσύ σε τίποτα, μπορείς να σταματήσεις να φέρνεις αναμνήσεις από το παρελθόν στο μυαλό σου, για το τι μου είπες/ έκανες. Ή στην συγκεκριμένη περίπτωση τι δεν είπες και τι δεν έκανες). Well, thing is, I’m such a whiny bitch. Δεν ξέρω ποιον μισώ περισσότερο αυτή τη στιγμή, εμένα ή εσένα.

«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ που σε πληγώνουν», μου είπαν στην τρίτη δημοτικού, χωρίς να εξηγήσουν κάτι παραπάνω, γιατί φυσικά, ένα παιδί σε τόση μικρή ηλικία ξέρει την φιλοσοφία του κόσμου και μπορεί να καταλάβει πολλά από μία τέτοια πρόταση. Μερικές φορές νομίζω πως οι μεγάλοι αφήνουν γρίφους στο παρελθόν, όχι για να τους λύσουμε στο μέλλον, ως πιο ώριμοι, με καλύτερες αρχειοθετημένες σκέψεις κλπ, αλλά επειδή φοβούνται πως αν δώσουμε προσοχή όσο βρισκόμαστε σε μικρή ηλικία, όπου όλα είναι καινούρια και ευδιάκριτα, θα καταλάβουμε το πραγματικό νόημα της ζωής (όχι το 42 του Δία, ξεκόλλα) και όχι παπάρια γεμιστά με αγκινάρες (στην Κίνα μπορεί να τρώνε κάτι τέτοιο, δεν θέλω ρατσιστικές διαθέσεις), που έχουν τώρα στο παρασκήνιο και πουλάνε παντού. Ρε άνθρωπέ μου, ωραία, δεν θες να βρεις τον ίσιο δρόμο και βάζεις στα μάτια σου μαλακίες για να χαθείς. Εγώ που θέλω να έχω διαφορετικό μέλλον, τι στον διάολο θα κάνω που μου πασαλείφεις πράγματα και στο δικό μου πρόσωπο (η NIVEA και οι κρέμες της δεν έχουν καμία σχέση με το συγκεκριμένο κείμενο, πραγματικά);

Ωραία, ας χαμογελάσω σε αυτούς που με πληγώνουν. Καλά μέχρι εδώ; Καλά. Ας χαμογελάσω και σε αυτούς που δεν με πληγώνουν, γιατί ξέρεις, δεν με πληγώνουν. Καλά μέχρι εδώ; Τέλεια. Πως θα ξεχωριστούν τώρα αυτοί οι δύο; Θα μου πεις, τι με ενδιαφέρει εμένα αυτό, αφού εγώ θα ξέρω ποιοι έκαναν τι στην ζωή μου. Έλα όμως που κάποια στιγμή, όταν οι μαλάκες γίνονται περισσότεροι, χάνω και τον διαχωρισμό. Γιατί ναι μεν πρέπει να χαμογελάσω στον τύπο που με έκανε να θέλω να έχω άδεια για να κουβαλάω όπλο πάνω μου, αλλά θα χαμογελάσω και στην καλοπροαίρετη βλακεία που θα πει ο θείος μου, δεν θα το κάνω; Παράδειγμα: χτυπάω την πόρτα στο σπίτι της γιαγιάς μου απόψε (επειδή είμαι και γαμώ τις εγγονές και γιορτάζει σήμερα, και πρέπει να της πάω αναγκαστικά την άσπρη πάστα σοκολάτα που λατρεύει, αλλά δεν τρώει συχνά λόγω των νηστείων όλο τον χρόνο), ανοίγει ο θείος που μένει μαζί με την μητέρα του (η γιαγιά που λέγαμε) και του κάνω όλο χαρά, «Θείε, hi!», επειδή κατέχω και εγώ και αυτός το αγγλικό, άρα γιατί να μην το χρησιμοποιήσουμε; Και εκεί που περιμένω την αγκαλιά, γιατί ως γνωστών, η οικογένειά μου μεγάλωσε από τα αρκουδάκια της αγάπης, μου πετάει ένα «Definition;». Κατάλαβες, ή να προχωρήσω στην ανάλυση του δράματος; Ξέρεις, hi/high definition; Επειδή είναι καλός με τις τηλεοράσεις, ταινίες, οθόνες υψηλής τεχνολογίας και τέτοια; Και επειδή αυτές οι οθόνες συνήθως είναι υψηλής ποιότητας, δηλαδή high defin- πως, ξέρεις κάτι, παράτα με, τα ανέκδοτα είναι χάλια όταν τα εξηγείς, οπότε πούλο, πήγαινε βρες άλλο blog που θα καταλαβαίνεις καλύτερα όταν σου μιλάει για τον Τοτό και την δασκάλα.

Τέλος πάντων, μετά από αυτό το χαρούμενο γεγονός, που με έκανε να χαμογελάσω πραγματικά, μεταβαίνω στο σαλόνι. Αγκαλιές (πάλι), φιλιά, δίνω την πάστα, κάθομαι κάτω, συζητάμε και οι τρεις, και όπως είναι πάντα, γιαγιά είναι αυτή, θα κάνει τα παράπονα της. Δεν είναι ότι με ενοχλεί κάποιος όταν με διορθώνει. Με ενοχλεί όταν το επαναλαμβάνει αρκετές φορές για να φτάσω σε σημείο να προτιμώ το Φράιντεϊ της Μπλακ*. Και καπάκι σε όλο αυτό, μου πετάει και κάτι πικρόχολα αστεία, τα οποία αμφιβάλω αν τα είπε γιατί θέλει το καλό μου, γιατί γνωρίζω την γιαγιά μου και γνωρίζω το ιστορικό που έχει με τους ανθρώπους γύρω της και τις ανάλογες σχέσεις αγάπης. Εκεί, μεγάλε, χαμογελάς, δεν χαμογελάς; Γιατί η εναλλακτική είναι λάθος προς την Εκκλησιά και τον Θεό, και τον Ιησού και γενικά όλους τους καλούς τύπους εκεί πάνω που γελάνε με όσα γίνονται με τους όχι-και-τόσο-καλούς τύπους εδώ κάτω.

*καθαρή πλάκα.

(πάτα, ρε, δεν δαγκώνει)

ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Δηλαδή, ναι, σε καταλαβαίνω, γνωρίζω επίσης την ελληνική γλώσσα ακριβώς όπως την έμαθες εσύ στα χρόνια σου, ίσως και να την ξέρεις λίγο καλύτερα από εμένα, αλλά μπορώ να βγάλω κάποιο λογικό νόημα από την σωστή σειρά των λέξεων που βάζεις στις προτάσεις σου. Παρόλα αυτά… δεν σε καταλαβαίνω. Δεν φταίει η ηλικία μου, μην βάζεις αυτό ως παράγοντα που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε εις βάθος, και πραγματικά δεν θέλω να ακούσω την δικαιολογία του ότι η δική σου γενιά ήταν πολύ καλύτερη από την δική μου. Αν όντως ήταν αυτό αλήθεια, θα με είχες μεγαλώσει ανάλογα και δεν χρησιμοποίησα τον όρο “καλύτερα” γιατί δεν είμαι ικανή να σε κρίνω σ’ αυτό το θέμα. Όχι ακόμα, εν πάση περιπτώσει. Επίσης, ξέρω να χειρίζομαι θέματα που εσύ πιστεύεις ότι δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά στην ζωή μου, ή τουλάχιστον αυτό ελπίζεις, γιατί δεν είσαι καλός/η στο να εξηγείς. Και δεν σου ζήτησα να είσαι τέλειος στην ετοιμολογία, σου ζήτησα να μου το δείξεις με μία εικόνα ή ένα τραγούδι ή ακόμα και με ένα άγγιγμα που ποτέ δεν άπλωσες να μου δώσεις.

Ίσως δεν προσπαθείς, ίσως δεν θέλω εγώ να προσπαθήσω. Ίσως δεν κουράστηκα μόνο εγώ, αλλά και εσύ. Σε αντίθεση με εσένα όμως, έχω κάνει άπειρες προσπάθειες να σε καταλάβω και φάνηκες να το εκτιμάς, αλλά την στιγμή που απέτυχα επειδή δεν μου είχες δώσει αρκετά δεδομένα, ή όταν σου είπα να κάνεις μία ελάχιστη προσπάθεια να δεις και την πλευρά της δικής μου γλώσσας, εσύ μου φώναξες, γιατί όπως κατάλαβα αργότερα, δεν σε βολεύει πραγματικά να συνεννοηθούμε. Καταλαβαίνω πως δεν είσαι σε θέση να κάνεις τέτοιου είδους συζητήσεις, αλλά μην αρχίζεις τα κεφαλαία γράμματα σε real life για να μου την πεις για κάτι που δεν θα μπορούσα να ξέρω χωρίς εσένα. Και μάντεψε, παρέλειψες να μου δώσεις την σελίδα στο λεξικό που έγραφε τη σημασία και τώρα έχω αρχίσει να κατεβάζω όλους τους συγγραφείς, από το ράφι, που προσπάθησαν ποτέ να εξηγήσουν κάτι τέτοιο, αλλά κάπου στη μέση του ταξιδιού μπερδεύτηκα, γιατί ο σελιδοδείκτης που νόμιζες ότι είχες βάλει, έφυγε για άλλα μέρη και εγώ παρέμεινα στην γωνία του δωματίου μου. Χωρίς να σε καταλαβαίνω.

Και πάνω απ’ όλα αυτά, είδα τα ράφια να χαλάνε και είμαι αρκετά σίγουρη πως σε λίγο καιρό θα πέσουν, θα διαλυθούν στο πάτωμα, θα τα κοιτάξω με ραγισμένα μάτια και εσύ το μόνο παρηγορητικό που θα βρεις είναι η τοποθεσία όπου βρίσκεται το φαράσι και η σκούπα, γιατί φυσικά, πρέπει να μαζεύω τις καταστροφές που δημιουργώ. Σκέφτηκες ποτέ πως οι καταστροφές δεν θα γινόντουσαν αν ήσουν εκεί να στηρίζεις κάθε ράφι που σκαρφάλωνα για να βρω νέο συγγραφέα; Ίσως να μην χρειαζόμουν καν να ανέβω εκεί πάνω, αν έφτανες εσύ τις γνώσεις με τα χέρια σου, απλά βάζοντας λίγη, ελάχιστη πίεση στις μύτες των ποδιών σου. Μην με αναγκάσεις να ψάξω πιο σίγουρα και ασφαλή ράφια, μακριά από την ζώνη ασφαλείας σου και την περιοχή που νιώθεις εσύ καλύτερα και πιο άνετα, γιατί κάποια στιγμή, όταν θα κτίσω την δική μου ζώνη, εσύ θα χάσεις τον μπούσουλα με τα δικά μου λεξιλόγια και περίπλοκα θέματα που θα έχω έως τότε αναπτύξει στο κεφάλι μου. Δεν θα γίνω σαν εσένα.

Κάποτε, και με το κάποτε αναφέρομαι σε προήγουμενους μήνες, όχι χρόνια, πίστευα πως μισώ την εφηβεία ∙ αυτή τη ψυχοσωματική κατάσταση που αναγκαστικά περάσαμε/ περνάμε/ θα περάσουμε όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας. Ο αδερφός μου πήγε κόντρα στα δεδομένα, και αντί να γίνει αυτός ο σκοτεινός νεαρός από την ηλικία των δώδεκα με δεκατρία, έως τα δεκαεννιά, πέρασε την φάση σου κιόλας μόλις στο δημοτικό. Εγώ δεν παραστράτησα, άφησα την φύση να μου κάνει ότι αλλαγές ήθελε στην κανονική της ώρα, μόνο που σε εμένα τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί σε αντίθεση με τον αδερφό μου, δεν ουρλιάζω, δεν χτυπάω, δεν λέω τι νιώθω, αλλά τα κρατάω όλα μέσα. Μου έχεις δώσει άπειρες φορές παράδειγμα γιατί πρέπει να το κάνω αυτό. Όσες φορές πήγα να απαντήσω –όχι αντιμιλήσω, απαντήσω–, το πήρες τόσο αρνητικά που δεν μιλήσαμε για τις υπόλοιπες δύο ημέρες. Και δεν μιλάω για σχέση μεταξύ φίλων, μιλάω για εμάς τους δύο, που όταν κάτι πάει στραβά, ακόμα και μεταξύ μας, θα έπρεπε να με καθοδηγήσεις. Αντίθετα, απλά με άφησες ακόμα πιο μακριά σου, γιατί έτσι υποτίθεται θα μάθω καλύτερα. Δεν θέλω να είμαι εγώ αυτή που θα σου φέρει τα κακά νέα περί του θέματος, με την ελπίδα να σε ξυπνήσω λίγο από την ενήλικη φαντασίωση που έχεις δημιουργήσει, αλλά στα δεκαπέντε, σχεδόν δεκαέξι χρόνια που ζω, έχω μάθει πολύ περισσότερα από εσένα, στον μισό αιώνα που ζεις.

Αλλά όπως είπα. Τελικά δεν μισώ την εφηβεία. Θα έπρεπε να την ευχαριστώ που μου έδωσε την τύχη να δω μερικά πράγματα πιο καθαρά, ακόμα και μέσα από καπνούς φλογών, τις οποίες ακόμα και αν άναψες εσύ, δεν σε κατηγόρησα. Αυτό που φοβάμαι είναι μήπως έχω αρχίσει να μισώ εμένα μέσω εσένα, γιατί γνωρίζω πως εσύ δεν είσαι μακριά από το να μισήσεις τον εαυτό σου. Θα τον μισήσεις αυτόν τον ενήλικο εαυτό σου κάποτε, το ξέρω, απλά μην το κάνεις να φανεί σαν έγκλημα δικό μου, γιατί όσο εσύ κλέβεις την ζωή μου, εγώ παραμένω να σε βοηθάω να κρυφτείς από τις Αρχές. Μου χρωστάς.

(πάτα, πάτα, να γουστάρεις)

ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΠΩΣ ΚΑΠΟΥ ΣΤΙΣ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΗ του 2012, καθώς θα ετοιμαζόμαστε όλοι για τα Χριστούγεννα, Νέο Χρόνο κλπ κλπ, θα αρχίσει μία Αποκάλυψη με ζόμπι πάνω στον πλανήτη Γη και δεν είναι σίγουρο ακόμα πως θα έχει συγκεκριμένα ζόμπι αυτή η Αποκάλυψη, αλλά είναι καλύτερη εναλλακτική από το κάνουν στρατό όλοι οι fan του Justin Bieber και να αρχίσουν να κυβερνούν τον πλανήτη με το Under The Mistletoe (σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις το τραγούδι, μην το ψάξεις, θα χάσεις πολύτιμα λεπτά από την ζωή σου και μετά θα τα ακούω εγώ ότι σε ανάγκασα να το κάνεις, ενώ δεν το έκανα), ή το Baby, Baby (oooh). Πιστεύω πως αυτός ο κόσμος έχει παραγεμίσει και αφού οι περισσότεροι θεωρούν αμαρτία την αυτοκτονία (είπα εγώ να αυτοκτονήσεις; Είπα;), καλύτερα θα ήταν να γίνει το 80% του πληθυσμού πειναλέα ζόμπι και το άλλο 20% να αρχίσουν να κυνηγάνε τους μυαλοφάγους. Τουλάχιστον οι ξανθιές θα μπορέσουν να περάσουν καλά, κάνοντας τίποτα (*με αρκετές εξαιρέσεις, calm yo tits).

Και δεν είναι πως δεν θέλω να έχω όπλο στα χέρια μου, ή κάποιο ρόπαλο και να αρχίσω να αποκεφαλίζω τους προαναφερμένους (όχι τις ξανθιές, τα ζόμπι εννοώ), αλλά είμαι απολύτως σίγουρη πως σε έναν χρόνο από τώρα δεν θα έχω καταφέρει να μαζέψω τα απαραίτητα λεφτά για να πάρω μία σχετικά καλή κάμερα και να καταγράψω τα σκορ μου στους αποκεφαλισμούς. Όχι ότι αν είχα, θα έβλεπε κανείς το βίντεο στο Youtube (πέρα από τις ξανθιές), αλλά αν σε οποιαδήποτε περίπτωση κατάφερνα να επιζήσω, και επίσης κατάφερνα μετά από χρόνια να κάνω παιδιά… Ε, θα ήμουν και γαμώ τις kick-ass γιαγιάδες. Οπότε, τώρα απλά θα μείνω με την ελπίδα πως ο γείτονας στο διπλανό σπίτι με το πεντάχρονο κοριτσάκι, θα με ευχαριστήσει έστω μία φορά που του έσωσα τον κώλο (όχι μόνο, αλλά ξέρεις), και οι δύο ποδοσφαιριστές που όποτε θυμούνται έρχονται στο απέναντι διαμέρισμα θα- όχι, όχι, αυτούς δεν θα χρειαστεί να τους σώσω, ξέρουν να τρέχουν καλά. Γαμώτο.

Κύριος σκοπός του συγκεκριμένου κειμένου δεν είναι να σου πρήξει τα παπακιπαπακιτελείακομ, αν και θα έπρεπε γιατί στο κάτω-κάτω, εσύ βρίσκεσαι εδώ μέσα, άσχετο αν έφαγες πρήξιμο για να το κάνεις, αλλά είναι η χαρά του 2012 και η συνεχόμενη επιρροή από κουραμπιέδες, μελομακάρονα και πρωτοχρονιάτικες πίτες που έχουν μείνει από την εβδομάδα που μας πέρασε (γρήγορα, δυστυχώς). Όχι ότι σε ενδιαφέρει, αλλά φέτος δεν θα κάνω κανένα resolution γιατί α) έρχεται η Αποκάλυψη, στα παπακιπαπακιτελείακομ αν γίνω καλύτερος άνθρωπος ή όχι, και β) κάθε χρόνο ποτέ δεν καταφέρνω να τσεκάρω οποιοδήποτε resolution που έκανα στην αρχή του χρόνου, που σημαίνω πως τώρα, αφού θα καταφέρω να κάνω τίποτα, ολοκλήρωσα τον σκοπό μου.

Α, ναι, και μιας και έχουμε βρεθεί πιο κοντά με την δημιουργία αυτού του blog (εγώ βρέθηκα, σαν τον Edward τα βράδια στο δωμάτιο της Bella: έχεις χάλια συλλογή από βιβλία), υποθέτω το να σου πω πως η πραγματική Αποκάλυψη δεν θα γίνει ποτέ σε αυτή την διάσταση, αλλά σε κάποια άλλη όπου οι Άγγελοι την άρχισαν με σκοπό να καθαρίσουν τους ανθρώπους, βγάλουν τσάρκα τον Εωσφόρο κλπ κλπ, δεν θα είναι τόσο κακό, γιατί αυτή τη στιγμή δεν με πιστεύεις και δεν με ενδιαφέρει να σε κάνω να με πιστέψεις (είμαι σκληρή εγώ, δεν υποκύπτω σε τέτοια). Αλλά όλα αυτά θα γίνουν. Και θα ουρλιάζεις. Και γύρω σου όλα θα καταστραφούν και θα τρέχεις να σωθείς. Και τίποτα δεν θα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, γιατί η φλογερή μπάλα έκαψε το free wi-fi που έκλεβες από τον γείτονα (not so free after all, eh?). Και όλα θα είναι χάλια. Και, κυρίως, θα είμαι εκεί να σου σώσω πάλι τον κώλο, κάμερα ή όχι.

Αλλά ξέρεις. Εγώ την κάμερα ακόμα την θέλω.