(πάτα, πάτα, να γουστάρεις)

ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΠΩΣ ΚΑΠΟΥ ΣΤΙΣ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΗ του 2012, καθώς θα ετοιμαζόμαστε όλοι για τα Χριστούγεννα, Νέο Χρόνο κλπ κλπ, θα αρχίσει μία Αποκάλυψη με ζόμπι πάνω στον πλανήτη Γη και δεν είναι σίγουρο ακόμα πως θα έχει συγκεκριμένα ζόμπι αυτή η Αποκάλυψη, αλλά είναι καλύτερη εναλλακτική από το κάνουν στρατό όλοι οι fan του Justin Bieber και να αρχίσουν να κυβερνούν τον πλανήτη με το Under The Mistletoe (σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις το τραγούδι, μην το ψάξεις, θα χάσεις πολύτιμα λεπτά από την ζωή σου και μετά θα τα ακούω εγώ ότι σε ανάγκασα να το κάνεις, ενώ δεν το έκανα), ή το Baby, Baby (oooh). Πιστεύω πως αυτός ο κόσμος έχει παραγεμίσει και αφού οι περισσότεροι θεωρούν αμαρτία την αυτοκτονία (είπα εγώ να αυτοκτονήσεις; Είπα;), καλύτερα θα ήταν να γίνει το 80% του πληθυσμού πειναλέα ζόμπι και το άλλο 20% να αρχίσουν να κυνηγάνε τους μυαλοφάγους. Τουλάχιστον οι ξανθιές θα μπορέσουν να περάσουν καλά, κάνοντας τίποτα (*με αρκετές εξαιρέσεις, calm yo tits).

Και δεν είναι πως δεν θέλω να έχω όπλο στα χέρια μου, ή κάποιο ρόπαλο και να αρχίσω να αποκεφαλίζω τους προαναφερμένους (όχι τις ξανθιές, τα ζόμπι εννοώ), αλλά είμαι απολύτως σίγουρη πως σε έναν χρόνο από τώρα δεν θα έχω καταφέρει να μαζέψω τα απαραίτητα λεφτά για να πάρω μία σχετικά καλή κάμερα και να καταγράψω τα σκορ μου στους αποκεφαλισμούς. Όχι ότι αν είχα, θα έβλεπε κανείς το βίντεο στο Youtube (πέρα από τις ξανθιές), αλλά αν σε οποιαδήποτε περίπτωση κατάφερνα να επιζήσω, και επίσης κατάφερνα μετά από χρόνια να κάνω παιδιά… Ε, θα ήμουν και γαμώ τις kick-ass γιαγιάδες. Οπότε, τώρα απλά θα μείνω με την ελπίδα πως ο γείτονας στο διπλανό σπίτι με το πεντάχρονο κοριτσάκι, θα με ευχαριστήσει έστω μία φορά που του έσωσα τον κώλο (όχι μόνο, αλλά ξέρεις), και οι δύο ποδοσφαιριστές που όποτε θυμούνται έρχονται στο απέναντι διαμέρισμα θα- όχι, όχι, αυτούς δεν θα χρειαστεί να τους σώσω, ξέρουν να τρέχουν καλά. Γαμώτο.

Κύριος σκοπός του συγκεκριμένου κειμένου δεν είναι να σου πρήξει τα παπακιπαπακιτελείακομ, αν και θα έπρεπε γιατί στο κάτω-κάτω, εσύ βρίσκεσαι εδώ μέσα, άσχετο αν έφαγες πρήξιμο για να το κάνεις, αλλά είναι η χαρά του 2012 και η συνεχόμενη επιρροή από κουραμπιέδες, μελομακάρονα και πρωτοχρονιάτικες πίτες που έχουν μείνει από την εβδομάδα που μας πέρασε (γρήγορα, δυστυχώς). Όχι ότι σε ενδιαφέρει, αλλά φέτος δεν θα κάνω κανένα resolution γιατί α) έρχεται η Αποκάλυψη, στα παπακιπαπακιτελείακομ αν γίνω καλύτερος άνθρωπος ή όχι, και β) κάθε χρόνο ποτέ δεν καταφέρνω να τσεκάρω οποιοδήποτε resolution που έκανα στην αρχή του χρόνου, που σημαίνω πως τώρα, αφού θα καταφέρω να κάνω τίποτα, ολοκλήρωσα τον σκοπό μου.

Α, ναι, και μιας και έχουμε βρεθεί πιο κοντά με την δημιουργία αυτού του blog (εγώ βρέθηκα, σαν τον Edward τα βράδια στο δωμάτιο της Bella: έχεις χάλια συλλογή από βιβλία), υποθέτω το να σου πω πως η πραγματική Αποκάλυψη δεν θα γίνει ποτέ σε αυτή την διάσταση, αλλά σε κάποια άλλη όπου οι Άγγελοι την άρχισαν με σκοπό να καθαρίσουν τους ανθρώπους, βγάλουν τσάρκα τον Εωσφόρο κλπ κλπ, δεν θα είναι τόσο κακό, γιατί αυτή τη στιγμή δεν με πιστεύεις και δεν με ενδιαφέρει να σε κάνω να με πιστέψεις (είμαι σκληρή εγώ, δεν υποκύπτω σε τέτοια). Αλλά όλα αυτά θα γίνουν. Και θα ουρλιάζεις. Και γύρω σου όλα θα καταστραφούν και θα τρέχεις να σωθείς. Και τίποτα δεν θα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, γιατί η φλογερή μπάλα έκαψε το free wi-fi που έκλεβες από τον γείτονα (not so free after all, eh?). Και όλα θα είναι χάλια. Και, κυρίως, θα είμαι εκεί να σου σώσω πάλι τον κώλο, κάμερα ή όχι.

Αλλά ξέρεις. Εγώ την κάμερα ακόμα την θέλω.