(πάτα, ρε, δεν δαγκώνει)

ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Δηλαδή, ναι, σε καταλαβαίνω, γνωρίζω επίσης την ελληνική γλώσσα ακριβώς όπως την έμαθες εσύ στα χρόνια σου, ίσως και να την ξέρεις λίγο καλύτερα από εμένα, αλλά μπορώ να βγάλω κάποιο λογικό νόημα από την σωστή σειρά των λέξεων που βάζεις στις προτάσεις σου. Παρόλα αυτά… δεν σε καταλαβαίνω. Δεν φταίει η ηλικία μου, μην βάζεις αυτό ως παράγοντα που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε εις βάθος, και πραγματικά δεν θέλω να ακούσω την δικαιολογία του ότι η δική σου γενιά ήταν πολύ καλύτερη από την δική μου. Αν όντως ήταν αυτό αλήθεια, θα με είχες μεγαλώσει ανάλογα και δεν χρησιμοποίησα τον όρο “καλύτερα” γιατί δεν είμαι ικανή να σε κρίνω σ’ αυτό το θέμα. Όχι ακόμα, εν πάση περιπτώσει. Επίσης, ξέρω να χειρίζομαι θέματα που εσύ πιστεύεις ότι δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά στην ζωή μου, ή τουλάχιστον αυτό ελπίζεις, γιατί δεν είσαι καλός/η στο να εξηγείς. Και δεν σου ζήτησα να είσαι τέλειος στην ετοιμολογία, σου ζήτησα να μου το δείξεις με μία εικόνα ή ένα τραγούδι ή ακόμα και με ένα άγγιγμα που ποτέ δεν άπλωσες να μου δώσεις.

Ίσως δεν προσπαθείς, ίσως δεν θέλω εγώ να προσπαθήσω. Ίσως δεν κουράστηκα μόνο εγώ, αλλά και εσύ. Σε αντίθεση με εσένα όμως, έχω κάνει άπειρες προσπάθειες να σε καταλάβω και φάνηκες να το εκτιμάς, αλλά την στιγμή που απέτυχα επειδή δεν μου είχες δώσει αρκετά δεδομένα, ή όταν σου είπα να κάνεις μία ελάχιστη προσπάθεια να δεις και την πλευρά της δικής μου γλώσσας, εσύ μου φώναξες, γιατί όπως κατάλαβα αργότερα, δεν σε βολεύει πραγματικά να συνεννοηθούμε. Καταλαβαίνω πως δεν είσαι σε θέση να κάνεις τέτοιου είδους συζητήσεις, αλλά μην αρχίζεις τα κεφαλαία γράμματα σε real life για να μου την πεις για κάτι που δεν θα μπορούσα να ξέρω χωρίς εσένα. Και μάντεψε, παρέλειψες να μου δώσεις την σελίδα στο λεξικό που έγραφε τη σημασία και τώρα έχω αρχίσει να κατεβάζω όλους τους συγγραφείς, από το ράφι, που προσπάθησαν ποτέ να εξηγήσουν κάτι τέτοιο, αλλά κάπου στη μέση του ταξιδιού μπερδεύτηκα, γιατί ο σελιδοδείκτης που νόμιζες ότι είχες βάλει, έφυγε για άλλα μέρη και εγώ παρέμεινα στην γωνία του δωματίου μου. Χωρίς να σε καταλαβαίνω.

Και πάνω απ’ όλα αυτά, είδα τα ράφια να χαλάνε και είμαι αρκετά σίγουρη πως σε λίγο καιρό θα πέσουν, θα διαλυθούν στο πάτωμα, θα τα κοιτάξω με ραγισμένα μάτια και εσύ το μόνο παρηγορητικό που θα βρεις είναι η τοποθεσία όπου βρίσκεται το φαράσι και η σκούπα, γιατί φυσικά, πρέπει να μαζεύω τις καταστροφές που δημιουργώ. Σκέφτηκες ποτέ πως οι καταστροφές δεν θα γινόντουσαν αν ήσουν εκεί να στηρίζεις κάθε ράφι που σκαρφάλωνα για να βρω νέο συγγραφέα; Ίσως να μην χρειαζόμουν καν να ανέβω εκεί πάνω, αν έφτανες εσύ τις γνώσεις με τα χέρια σου, απλά βάζοντας λίγη, ελάχιστη πίεση στις μύτες των ποδιών σου. Μην με αναγκάσεις να ψάξω πιο σίγουρα και ασφαλή ράφια, μακριά από την ζώνη ασφαλείας σου και την περιοχή που νιώθεις εσύ καλύτερα και πιο άνετα, γιατί κάποια στιγμή, όταν θα κτίσω την δική μου ζώνη, εσύ θα χάσεις τον μπούσουλα με τα δικά μου λεξιλόγια και περίπλοκα θέματα που θα έχω έως τότε αναπτύξει στο κεφάλι μου. Δεν θα γίνω σαν εσένα.

Κάποτε, και με το κάποτε αναφέρομαι σε προήγουμενους μήνες, όχι χρόνια, πίστευα πως μισώ την εφηβεία ∙ αυτή τη ψυχοσωματική κατάσταση που αναγκαστικά περάσαμε/ περνάμε/ θα περάσουμε όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας. Ο αδερφός μου πήγε κόντρα στα δεδομένα, και αντί να γίνει αυτός ο σκοτεινός νεαρός από την ηλικία των δώδεκα με δεκατρία, έως τα δεκαεννιά, πέρασε την φάση σου κιόλας μόλις στο δημοτικό. Εγώ δεν παραστράτησα, άφησα την φύση να μου κάνει ότι αλλαγές ήθελε στην κανονική της ώρα, μόνο που σε εμένα τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί σε αντίθεση με τον αδερφό μου, δεν ουρλιάζω, δεν χτυπάω, δεν λέω τι νιώθω, αλλά τα κρατάω όλα μέσα. Μου έχεις δώσει άπειρες φορές παράδειγμα γιατί πρέπει να το κάνω αυτό. Όσες φορές πήγα να απαντήσω –όχι αντιμιλήσω, απαντήσω–, το πήρες τόσο αρνητικά που δεν μιλήσαμε για τις υπόλοιπες δύο ημέρες. Και δεν μιλάω για σχέση μεταξύ φίλων, μιλάω για εμάς τους δύο, που όταν κάτι πάει στραβά, ακόμα και μεταξύ μας, θα έπρεπε να με καθοδηγήσεις. Αντίθετα, απλά με άφησες ακόμα πιο μακριά σου, γιατί έτσι υποτίθεται θα μάθω καλύτερα. Δεν θέλω να είμαι εγώ αυτή που θα σου φέρει τα κακά νέα περί του θέματος, με την ελπίδα να σε ξυπνήσω λίγο από την ενήλικη φαντασίωση που έχεις δημιουργήσει, αλλά στα δεκαπέντε, σχεδόν δεκαέξι χρόνια που ζω, έχω μάθει πολύ περισσότερα από εσένα, στον μισό αιώνα που ζεις.

Αλλά όπως είπα. Τελικά δεν μισώ την εφηβεία. Θα έπρεπε να την ευχαριστώ που μου έδωσε την τύχη να δω μερικά πράγματα πιο καθαρά, ακόμα και μέσα από καπνούς φλογών, τις οποίες ακόμα και αν άναψες εσύ, δεν σε κατηγόρησα. Αυτό που φοβάμαι είναι μήπως έχω αρχίσει να μισώ εμένα μέσω εσένα, γιατί γνωρίζω πως εσύ δεν είσαι μακριά από το να μισήσεις τον εαυτό σου. Θα τον μισήσεις αυτόν τον ενήλικο εαυτό σου κάποτε, το ξέρω, απλά μην το κάνεις να φανεί σαν έγκλημα δικό μου, γιατί όσο εσύ κλέβεις την ζωή μου, εγώ παραμένω να σε βοηθάω να κρυφτείς από τις Αρχές. Μου χρωστάς.