Νεύρααα!

Πάρε, κόσμε, τα τρία μου – την αγάπη, την στοργή και την λατρεία μου.

Αν το μέτρημα που κάνουν οι γονείς από το ένα μέχρι το τρία, για να κάνεις αυτό που θέλουν εκείνη τη στιγμή και όχι αργότερα (είναι ενηλικιωμένα, πεισματάρικα μωρά που ξέρουν να μαγειρεύουν καλά), διαρκούσε στην πραγματικότητα όσο το κάνουνε εκείνοι (έενα... δύο.... δύομιση... δύομιση και κάτι που δεν μετράει για παραπάνω... σου το λέω, θα πάω στο δύο κόμμα έξι και μετά έρχεται το κόμμα εφτά!), ο κόσμος θα ήταν ακόμα στον 12ο αιώνα και θα μετρούσαμε λεπτά  για την στιγμή που επιτέλους θα ακουστεί το τρία. Και όχι ότι γίνεται κάτι με το που λένε γεμάτοι χαρά «Τρία!», σαν να είναι κάποιος μαγικός αριθμός (ας ακούσω σχόλιο για κάτι άλλο με τρία και θα πάρετε την άλλη έκδοση του τίτλου, όλοι σας) που θα κάνει τον τεμπέλη κώλο σου να σταματήσει να είναι περήφανος στα αυτιά. Συνήθως μετά από αυτό περιμένουν λίγο ακόμα και όταν βλέπουν πως συνεχίζεις να τους γράφεις για την ταινία στον υπολογιστή σου, ή τις οκτώ σεζόν που παλεύεις να τελειώσεις σε ένα βράδυ για να είσαι μαζί με τα αμερικανάκια και να μην νιώθεις στην απ’ έξω, μουρμουρίζουν ένα «Καλάαααα, θα δειιιις» (αν στο έγραφαν στο διαδίκτυο, θα σου έβαζαν και ένα ;) για να σε τρομάξουν περισσότερο), κι εσύ μόνο τότε πετάγεσαι, γιατί φοβάσαι πως όταν ‘δεις’, θα είναι πολύ αργά για συγνώμες.

Η άβυσσος σταμάτησε να επιστρέφει τα βλέμματα.

Το σύμπαν δεν θα σε κοιτάξει με το ίδιο μάτι που θα του ρίξεις εσύ. Αν σου έτυχε κάτι κακό, ο κόσμος θα συνεχίσει να έχει τους χαρούμενους ανθρώπους του ανάμεσα σε εκείνους που δεν είχαν καλή ημέρα, πιθανόν σαν εσένα. Οι περισσότεροι δεν θα διπλοκοιτάξουν την ατυχία σου, επειδή πολύ απλά δεν τους ενδιαφέρει και επειδή ξέρουν πως εσύ στην θέση τους, το ίδιο θα έκανες. Δεν βολεύει κανέναν να έχει ενσυναίσθηση με τους γύρους του, εκτός αν υπάρχει συμφέρον. Δεν ζεις μέσα σε ταινία, οπότε μην περιμένεις κάποιον ξένο να σου φτιάξει ξαφνικά την ημέρα, επειδή το χρειάζεσαι. Το ίδιο συμβαίνει και αν εσύ χαρείς για κάτι. Επειδή είδες το φως του παραδείσου και επειδή το αυτοκίνητο έτυχε να μη σε βρέξει με τα λασπόνερα, δεν σημαίνει πως ξαφνικά ολόκληρη η πλατεία θα ξεσπάσει σε χειροκροτήματα, θα αρχίσει αλα μιούζικαλ ένα πολύπλοκο χορευτικό, τραγουδώντας χαρούμενα τραγούδια, κατά την όλη διάρκεια με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Ζεις στην Ελλάδα, και όσο ζεις στην Ελλάδα, τα flash mobs του Central Station θα τα βλέπεις στο Youtube και μόνο εκεί (αχ).

Δες ολόκληρους τους τίτλους τέλους, πιθανόν ακολουθούν παρασκήνια ή bonus σκηνή.

Κάθισες δύο ώρες και είδες μία φοβερή ταινία που πιστεύεις ότι άλλαξε ολόκληρό τον κόσμο σου. Όσο βγαίνει από την αίθουσα του κινηματογράφου (ναι, ξέρω, ή όσο κλείνεις το παράθυρο αναπαραγωγής στον υπολογιστή σου και μπαίνεις στο Facebook για να δεις σε πόσους έλειψες αυτά τα εκατόν είκοσι λεπτά), η μόνη σκέψη που έχεις είναι πως τελικά τα πράγματα μπορεί να είναι ή να γίνουν πολύ διαφορετικά ή πως ίσως υπάρχει ελπίδα εκεί έξω και όχι, δεν θα πεθάνεις με εβδομήντα εννιά γάτες να γλύφουν τον χαλαρό ιστό του δέρματός σου (τι; Έτσι ξεκίνησε και η Catwoman). Ισχύει το ίδιο με το προηγούμενο κράξιμο. Δεν θα αλλάξουν πολλά. Δεν θα λάβει e-mail ο Θεός πως είδες την τάδε ταινία, οπότε καλύτερα να στείλει δίπλα σου τα κατάλληλα άτομα, ώστε η ζωή σου να έχει το ίδιο καλός τέλος με την ταινία. Και μη λυπάσαι, σκέψου πως υπάρχουν και οι ταινίες τρόμου, και ο Freddy δεν είναι τόσο τρυφερός σύντροφος…;

Θάνατος στα αυτοlike, εκτός αν πρόκειται για ωραίο τύπο στην φωτογραφία.

Αν η σκύλα που ανεβάζει ανά πέντε λεπτά τι κάνει, με ποιον το κάνει, γιατί δεν το κάνει ή τι πρόκειται να κάνει, κι εσύ συνεχίζεις να βρίζεις εκείνη και οποιαδήποτε παρόμοιά της, βγάλε τον σκασμό. Έχεις την δυνατότητα να διαγράψεις τέτοιες επαφές από τον λογαριασμό σου και να αφήσεις μόνο τις βαθυστόχαστες ψυχές να σου γεμίζουν τα newsfeed σου. Δεν θα παρεξηγηθεί, πιθανόν έχει πάνω από εξακόσιους φίλους που μπορεί επίσης να πρήζει άνετα, οπότε σταμάτα να γίνεσαι κλαψάρικο κοράκι, και κάνε κάτι. Ναι, βαριέσαι να σηκωθείς μέχρι το ψυγείο, αλλά το να κάνεις μερικά παραπάνω κλικ, θα σε σώσει από πόλλές αρνητικές σκέψεις. Στο κάτω-κάτω, εκείνη η αμφιβολία αν πρέπει να απαντήσεις με τάπα ή να το προσπεράσεις, θα έπρεπε να μην υπάρχει πλέον. 

Α, και Ζακενψδσκλγξδσκλγξσμπεργκερκάτι, συνέχισε τις καταστροφικές αλλαγές, και θα δεις αν μείνει κανένας στο τέλος.

Dream A Little Dream Of Me

Είδα όνειρο. Ήμουν μέσα σε μια μεγάλη αυλή, και γύρω-γύρω υπήρχαν κάτι ανανάδες πάνω σε μηλιές και πάνω από αυτά τα δέντρα υπήρχαν κληματαριές με κάτι αλεπούδες να κρατάνε σήματα τύπου “Δεν τα έπιασα, και σκοπεύω να τα κάνω κρεμαστάρια”. Κάποια στιγμή πρόσεξα πως στη μέση του όλου χώρου υπήρχε ένα ξύλινο κυκλικό τραπέζι και πάνω στο τραπέζι υπήρχε το βιβλίο της βιολογίας μου, μόνο που αντί να έχει φωτογραφία των αιμοπεταλίων και την γνωστή δημιουργία του Μιχελάγγελου με τον γυμνό τύπο να κοιτάει σνομπάρικα τον Θεό, όσο προσπαθούν να αλληλοπιαστούν με τις άκρες των δαχτύλων τους, ενώ κάτι αγγελάκια κρατάνε τον Μεγάλο, για να μην πέσει από το κόκκινο ιπτάμενο χαλί που είχε την φαεινή ιδέα να ανέβει (Η Δημιουργία Του Αδάμ, για όσους είναι της τέχνης), ε… σε εμένα είχε δύο ισπανικές σημαίες και το σύνθημα Viva La Evolution και έναν πίθηκο αντί τη φάτσα Che Guevara. Ύστερα εμφανίστηκαν κάτι παλιοί μου εχθροί που αναγκαζόμασταν να είμαστε στην ίδια τάξη συμμαθητές και μου είπαν στο αυριανό διαγώνισμα Βιολογίας θα πέσει η πολυθεωρική αντιμετώπιση της σκόνης μέσα σε βολβούς μεσοκυττάριας ουσίας, και όχι ότι ξέρω τι είναι αυτό, αλλά είμαι πολύ σίγουρη ότι στην φετινή Βιολογία, δεν έχουμε κάνει κάτι τέτοιο. Ή ότι γενικά υπάρχει τέτοια πρόταση στην ιστορία του κόσμου.

Μετά το όνειρο άλλαξε εντελώς, έγινε περισσότερο λογικό, περισσότερο καθημερινό. Έψαχνα τα ακουστικά μου, εκείνα που στο πιο δυνατό τους ακούγονται στο πιο χαμηλό οποιασδήποτε άλλης εταιρίας, για να τα συνδέσω στο κινητό μου, που το μόνο τραγούδι που παίζει χωρίς να μου βγάζει ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ είναι το Moves Like Jagger από τους Maroon πέντε, με αποτέλεσμα να έχω πλέον φτιάξει ολόκληρη χορογραφία στο μυαλό μου για το συγκεκριμένο άκουσμα. Επειδή συνήθως το πρώτο μέρος που αφήνω οποιοδήποτε καλώδιο είναι το κομοδίνο μου, έχω καταλήξει να έχω φορτιστές της Motorola, LG, και Nokia, όλους στο ίδιο μέρος (ενώ έχω κινητό Samsung) και έτσι, όταν θέλω κάτι – πχ τα ακουστικά – δεν θα το βρω. Γιατί όλα είναι μπερδεμένα και ο μόνος τρόπος είναι να κόψεις κάτι μέσα στον χαμό, και ας το παραδεχτούμε, με την δική μου τύχη, θα είναι ακριβώς αυτό που έψαχνα. Οπότε άρχισα να ξεμπλέκω. Δέκα λεπτά αργότερα, το κινητό με περίμενε ακόμα, και  τα ακουστικά ήταν μπερδεμένα μέσα στα χέρια μου, αλλά καλά νέα! Είχα βρει τον χαλασμένο φορτιστή της Motorola που έψαχνα στην πραγματική ζωή εδώ και τρία χρόνια. Κατόπιν, το κινητό άρχιζε να παίζει μουσική μόνο του και όχι το I’VE GOT DA MOVES LIKA JAGGAH, αλλά το Starships της Nicki Minaj. Κάπου εκεί ξύπνησα, γιατί φοβήθηκα πως θα αρχίσω να το τραγουδάω ολόκληρη την ημέρα, ενώ έπρεπε να γνωρίζω για την νευρική οδό και το μυοκάρδιο.

Little Voices

PROLOGUE

Hey.

The pounding in my head starts to make my brain ache.

Hey.

I can't feel my limbs, but I know they're there, somewhere. Hopefully still attached to my body. I can't move, either. I know I shouldn't be lying here. It's wet and damp. I don't care. I can't care anymore.

Hey, the strange voice says again. Hey, wake up.

I don't want to wake up. Let me sleep. Let me die.

Oh, darling, you're far from dying.

Why? I'm fine with dying. I want to die, there's nothing wrong with that. Really.

You're pathetic. You need to open your eyes, the voice ignores me. Hey. Open your eyes.

Go away. Leave me alone.

Please, it insists. Look at me.

I grunt, obviously annoyed by the voice's rudeness and try to open my eyes. My eyelids are heavy. Heavier than I can handle.

I can't move, I inform the voice, still in plain darkness. I can't move. Are you happy now?

I think I can hear it smirk. Don't be a quitter and open your eyes.

What's the problem with being a quitter? I don't even need your help, go away, I say for the a hundredth time.

Get up, we don't have the whole day to waste.

Don't you have somewhere else to be?

No, it pauses for a moment. No, not really.

Oh, great. Could you at least help me out?

I thought you didn't need my help.

Can you?, I repeat.

How?

I told you, I can't move, I mentally roll my eyes.

That's your problem, the voice says casually. I think it sighs. If voices sigh. But you seriously need to open your eyes.

You're bossy, I protest, slowly giving up on the chances of actually communicating with the arrogant voice. Stop being bossy, I hate bossy people.

I'm also the only thing you have left. And I'm not people, so deal with it, it points out.

I feel the need to sigh but I don't know how to achieve that, without having any sort of feeling of actually breathing. I gather as much strength as I have left in my essence and squeeze my eyes.

In the third try, a white light is blinding my vision.

What did you do?, I ask the voice. What did you do? Did you help me? I can see. Not much aside the blinding white light, but let's not be resentful here.

I did nothing, the voice says.

Are you sure?

Positive, it assures me, as if helping me out would be wrong. It could have been God, you know.

I feel my eyebrows frown and I don't want to have the Being An Atheist And All The Kind Of Wrongs In Being One pep talk. I gain a remote sense of feeling and frankly, that's great, because, hey ― I still have eyebrows. God doesn't exist.

How do you know? I might be God.

Hilarious. Voices can tell jokes too; one more thing to add to my awesome list about close encounters with symptoms of paranoia. Things can't get any better, I'm sure.

I'm talking to you and you can't see me.

Hold your horses, I can't see anything else just yet, I remind the voice. Besides, you can't be God. You're too annoying.

So you do believe in God.

Shut up, I flicker my eyes, but the brightness does not leave and it's getting annoying. What's your name?

Call me God, the voice jokes again.

I'll call you Graig.

Why Graig?, it sounds almost offended. Do I sound like a male to you?

You don't sound like a woman either. Graig it is.

I don't like you.

You're the one who wanted to chit-chat, in the first place, I remind Graig. You can always leave my head and go weird out someone else.

As the light loses its power, I hear him say, But then, who would you have to keep you company? You're all alone now.

I wait for a couple of minutes to get used to the actual sighting of, well, something, besides black and white. I look around, at the lifeless landscape and there's no one else there. The voice remains in my head, without a body for me to look at or better yet frown upon at. I can only smell and see dirt. And, indeed, the only thing in the far horizon is just red dust, welcoming and waving at me. I fully embrace the fact that this is my personal hell, with no possible way of surviving out of this.

Yeah, all alone now, I get it, I nod. An enormous land full of mad and no people or sign of any other form of life? I smile. But so are you. Plus, I get to keep the body.

Badabum

Είσαι μία μικρή πεταλουδίτσα που θα αφήσει το στίγμα της στον κόσμο. Βαριέμαι να διαβάσω Χημεία. Ξέρεις, εκείνη την πάχνη που αφήνουν τα σκασμένα στο χέρι σου όταν τυχαίνεις να τα πιάσεις στα δάχτυλά σου; Τέτοια. Αλλά σε μεγαλύτερες  ποσότητες, χωρίς να κολλάει. Χωρίς κανείς να σου βγάλει τα μικρά, λαμπερά φτερά, επειδή έτσι του ήρθε. Βαριέμαι να διαβάσω Χημεία. Και θα έχεις μεγάλα όνειρα. Θα καταφέρεις τόσα πολλά, που όλοι θα μιλάνε για εσένα και όσα πέτυχες. Μπορεί να φτάσεις μέχρι και τον Λευκό Οίκο, να κάνεις παρέα με τον Obama και να συζητήσετε για τις πολιτικές εξελίξεις στη California. Βαριέμαι να διαβάσω Χημεία. Να τον ρωτήσεις αν όντως ο Arnold είναι τόσο τρομακτικός όσο και στο Exterminator και αν σκοπεύει να γυρίσει στη Χόλιγουντ Μπίζνα. 

Πέρα από αυτά τα σοφά λόγια, δώρα of my super procrastinating abilities that have yet to stop amusing me, δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσω Χημεία. Δηλαδή, προσπαθώ και όλα αυτά που με κάνουν άξιο παιδί και παλικάρι, αλλά τα θετικά δεν τα έχω. Και να πεις πως έχει θεωρία μέσα; Nooooo. Ασκήσεις, μάζες, περιεκτικότητα, πόσο %.... αριθμούς. Φυσική, μία από τα ίδια. Με τον μαθηματικό δεν υπάρχει πρόβλημα πλέον, το ξέρει πως δεν γίνεται να φέρω το μυαλό μου σε τέτοια θέση ώστε να λύσω έστω μία απλή εξίσωση που σε ρωτάει για το ποια είναι η περίμετρος ενός δεκαπενταμελούς τετραγώνου (…), ενώ σου έχει το σχήμα ενός τραπεζίου. Ή έτσι φαίνονται σε εμένα. Δεν είμαι σίγουρη. Αλλάααα, στα υπόλοιπα, θα ζωγραφίσω. Και περιμένω τα αγγλικά (τελευταίο μάθημα, το ξεσταύρι μου μέσα), να πάω χωρίς να έχω ανοίξει βιβλίο ή να έχω γενικά την φετινή ύλη και να φωνάξω “BITCHES, THAT’S MY THING,” με το μεγαλύτερο ποσοστό να μην με καταλάβει. Τώρα, ιστορία λίγο θα κολλήσουμε και βιολογία (άκουγες που έλεγα σε προηγούμενη ανάρτηση του Μαρτίου πως είναι η χαρά μου τέτοια μαθήματα, αλλά αυτά τα έλεγα όσο είχαμε ακόμα μαθήματα… είμαι σαν τους μεθυσμένους μέσα σε ένα δωμάτιο αντιαλκοολικούς), γιατί φοβάμαι πως θα μπερδέψω τις νευρικές ώσεις με τον Μέγα Αλέξανδρο… Όχι ότι έχουν κάτι κοινό.

Μετά party στις 19 Ιουνίου που δεν θα υπάρχει διάβασμα για δύο μήνες, επειδή τώρα σκοτώνομαι στο διάβασμα, και μετά Σεπτέμβρης με νέα φροντιστήρια, και έναν καθηγητή που θα τα παρατήσει να μου κάνει ιδιαίτερα, επειδή δεν μ’ αρέσει η αρχαία ελληνική γραμματική, αλλά είμαι αναγκασμένη να την μάθω, αλλιώς δεν με βλέπω να περνάω πουθενά δύο χρόνια αργότερα.

Άλλη μία άχρηστη ανάρτηση για την επίσης άχρηστη ζωή μου έφτασε στο τέλος της.

Γενικά,

Letter To My Makers

Το πρόβλημά σου είναι ότι δεν μπορείς να ξεχάσεις; Το πρόβλημα μου είναι πως ξεχνάω. Ίσως να μην υπάρχει καμιά ιδιαίτερη διαφορά ανάμεσα στα δύο και να παίζει ρόλο από ποια οπτική γωνία το βλέπεις… αλλά ξεχνάω. Προχωράω. I move on, πως αλλιώς να το πω (δεν ξέρω κι άλλες γλώσσες, γαμώ την αφοσίωσή μου στα αγγλικά). Εσύ πονάς για μια εβδομάδα για κάτι μικρό και αναρωτιέσαι γιατί σε ενοχλεί ακόμα; Ναι, εμένα θα με ενοχλήσει το πρώτο εικοσιτετράωρο και μετά θα προχωρήσω. Δεν θα ξέρεις εσύ, εκείνος, εκείνοι, κανένας πως κάτι έγινε και το Χ πρόβλημα δεν θα αφήσει το σημάδι του στον κόσμο. Και δεν περιμένω να το βγάλουν στις ειδήσεις – δεν περιμένω να το μάθει καν ολόκληρο το τετράγωνο. Ούτε καν στο Facebook. Τραγικό; Πολύ. Απλά έτσι θα γίνει, κανείς δεν θα το καταλάβει και θα προχωρήσουν όλα όπως πριν. Πολύ εγωίστρια; Θέλω να κάνω κάποια διαφορά γύρω μου ακόμα και μέσα από αρνητικά συναισθήματα; Ναι. Sue me. Έτσι είναι οι άνθρωποι, απλά οι περισσότεροι θα φωνάξουν πως τους πονάει ο κώλος, αντί να σηκωθούν από πάνω του. Ναι, εντάξει, δεν είναι πρόβλημά σου και στο κάτω-κάτω στα παπάρια σου, το καταλαβαίνω. Αλλά μην ρωτάς κριτικάροντας με γιατί άλλαξα. Μην μου πετάς μαλακίες πως ήμουν πολύ αδύναμη και ο κόσμος θα είναι πάντα γεμάτος από πουτάνες (θηλυκές και αρσενικές) για να μου γαμάνε τη ζωή. Προπάντων, μην γυρίσεις αργότερα και με ρωτήσεις ποιος έκανε τι. Ναι, ρε φίλε, κι εσύ έφταιγες. Ναι, κι εσύ συμμετείχες στο να μου γαμήσεις τον απόπατο, ακόμα και αν δεν το κατάλαβες γιατί η περηφάνια σου σού φώναζε πως δεν κάνεις κάτι κακό, πως εγώ είμαι το μικρό, πως εσύ κάνεις αυτό που κάνεις πάντα και συνήθως κανείς δεν πληγώνεται. Newflash, δεν είμαι εκείνοι – δεν ανέχομαι τις ίδιες μαλακίες με όσους έχουν συνηθίσει ό,τι εσύ τους πετάς. Μπαίνει στη μέση η σκέψη πως τελικά ίσως όντως κάτι έκανες και σου κρατάω κακία; Έχεις τύψεις; Ξέρω, γι’ αυτό αρχίζεις ξαφνικά να ενδιαφέρεσαι για το πώς είμαι. Θέλεις να σιγουρέψεις πως δεν φταις εσύ, και από τη στιγμή που όλα είναι καλά, πάλι στα παπάρια σου. Στο τέλος της γραφής, τράβα γαμηθείτε, δεν ήμουν έτσι, εσείς με αλλάξετε. Καλό λούσιμο με αυτό το τέρας που εσείς οι ίδιοι δημιουργήσατε.

Στα δικά μου παπάρια τώρα.

Μπεε;

Ο λύκος πεινάει, γι’ αυτό κυνηγάει τα πρόβατα. Δεν βάζει κάποιο συγκεκριμένο στο μάτι, γιατί όλα μοιάζουν ίδια και όσο πιο μαζικός ο αριθμός, τόσο μεγαλύτερες οι επιτυχίες να πιάσει κάποιο. Θα του φύγει το ένα; Θα έχει το άλλο. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους, έτσι κι αλλιώς.

Σου λένε πως είσαι ίδιος με τους άλλους.

Ως βρέφος σε βάζουν στην ίδια αίθουσα μαζί με άλλα τόσα καραφλά πλάσματα, που αν και μοιάζουν τρομερά με εσένα, ο πατέρας σου θα σε αναγνωρίσει με περηφάνια από την μύτη ή το τσαχπινιάρικο χαμόγελο που δεν έχεις μάθει ακόμα να κάνεις, αλλά εκείνος το είδε.

Συνεχίζεις στη στιγμή που πρέπει να κάνεις για πρώτη φορά περήφανους τους δικούς σου, μετά από το ηρωικό «Μαμά!» ή «Μπαμπά!» που είπες: Πρέπει να περπατήσεις. Και δεν είναι κάτι απλό – πρέπει. Όσο κι αν είναι ωραίο να είσαι στα πατώματα και να μπλέκεσαι στα πόδια των μεγάλων, ή όσο και ασφάλεια αν νιώθεις στην αγκαλιά των άλλων, πρέπει να αρχίσεις μόνος σου, να κόψεις τις μαλακίες όπως ασφάλεια και το αίσθημα της αγάπης, γιατί πρέπει να είσαι κύριος του εαυτό σου (οι ελευθερίες σταματάνε όταν θα ζητήσεις δικό σου αυτοκίνητο). Αν αργήσεις μισό χρόνο παραπάνω από τον αδερφή ή την αδερφή σου, ή αν η κολλητή της μάνας σου είχε παιδί που περπάτησε πολύ πιο γρήγορα από εσένα, τότε δυστυχώς, περπάτησες «πολύ αργά!», και αυτό θα μείνει ζωντανό σε κάθε συζήτηση της μητέρας σου με ξένους, όταν το θέμα έρχεται σε εσένα.

Ύστερα, στο δημοτικό, πρώτες τάξεις και εν ώρα αριθμητικής, το νούμερο οκτώ πρέπει να μάθεις να το κάνεις ενιαίο, με μία κίνηση του καρπού σου, χωρίς μουντζαλιές στο τετράδιο. Τα δύο κουλουράκια, το ένα πάνω στο άλλο, που σε βολεύουν πολύ περισσότερο από τον λαβύρινθο της δασκάλας, δεν είναι αρκετό και από τη στιγμή που η γραφή σου μοιάζει με χιονάνθρωπο αντί μαθηματικά, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι επιτρεπτό. Η διαδικασία εξόντωσης της φαντασίας σου ως νήπιο έχει ξεκινήσει ήδη. Ετοιμάσου για την κατηφόρα που έρχεται να σε καλοδεχτεί για τις επόμενες έξι τάσεις δημοτικού και άλλες έξι γυμνασίου-λυκείου.

Κατόπιν και τελειώνοντας, έχοντας περάσει μια ζωή μαθημένος πως αναγκαστικά είσαι ένα κι αυτό με οποιονδήποτε άλλον γύρω σου, ο κόσμος σου κλονίζεται. Είσαι ηλίθιος, ναι, έτσι σε έχουν κάνει πλέον, αλλά έστω μέσα από την ηλιθιότητά σου, μπορείς να δεις πως μετά από όλα αυτά, μπορεί να είσαι διαφορετικός από τους περισσότερους γύρω σου και ίσως τελικά, ίσως, ο κόσμος όσο ενωμένος κι αν είναι, δεν είναι το ίδιο για/με εσένα (διαφορετικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας, σου αρέσουν πράγματα που άλλοι βρίσκουν ξενέρωτα). Στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλά θα ακολουθήσεις σαν πρόβατο τους γύρω σου.

Τώρα πες μου ποιος είναι ο ίδιος με τους άλλους και αν όχι πλέον έχουμε καταντήσει πρόβατα που κυνηγάνε πρόβατα, αγνοώντας τους λύκους, οι οποίοι δεν ξεχωρίζουν τους μοναδικούς, τους γενναίους, ή εκείνους με την σπίθα μέσα τους, που καιρό τώρα η κάθε γενιά δεν έχει δει.

Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ μας, έτσι κι αλλιώς.

Mr. Turtle and I

Προχωράω στον χωματόδρομο, εκείνον το βολικά έρημο που βρίσκεται μερικά λεπτά μακριά από το σπίτι μου, και επειδή βρίσκομαι αρκετά μακριά από κατοικήσιμη περιοχή και το μόνο κτήριο είναι μέρος συγκέντρωσης Ιεχωβάδων, μιλάω μόνη στον εαυτό μου. Περνάει η μισή ώρα που κάνω για να φτάσω στο τέλος του δρόμου και στην επιστροφή μου, κάπου στην μέση της ασφαλτοπετροχωματολουλουδιοπεριοχής που βρίσκεται μπροστά μου (άκουσα τώρα τελευταία πως δεν είμαι αρκετά περιγραφική),  βλέπω κάτι μικρό να κινείτε and yes, this is what she said. Συνεχίζω να περπατάω και όσο φτάνω πιο κοντά, γιατί φυσικά εγώ ποτέ δεν τα παρατάω, το μικρό κάτι παίρνει μορφή τεράστιας αράχνης. Δεν κάνω πλάκα. Φοράω τα γυαλιά μου, έχω καθαρή όραση, αλλά η καταραμένη μαύρη σιλουέτα (πςςς, ο Πικάσο των λέξεων) μοιάζει με αράχνη. Legit. Έχοντας κατά νου πως ακόμα και αν βρεθώ αντιμέτωπη με κάποια μικρή, αρχίζω τα ζίου ζίτσου, κίτσου και μήτσου, νιώθω την ανάγκη να ξεκουμπιστώ από εκεί πέρα, ακόμα και αν χρειαστεί να βανδαλίσω χωράφια καλαμποκιού, έχοντας κάποιον αγρότη να με κυνηγάει με ντουφέκι Μέσα σε όλα αυτά, η τεράστια αράχνη δεν είναι αράχνη, αλλά χελώνα που κάνει τη βόλτα της.

Η χελώνα προχωράει καμαρωτή καμαρωτή, full speed ahead, και δεν φαίνεται να φοβάται, μέχρι που φτάνω αρκετά κοντά της. Δεν την πειράζω, δεν με πειράζει, αλλά σταματάει να κουνιέται. Πάει να βάλει stealth mode αλλά δεν κρύβεται στο καβούκι της. Με κοιτάει στα μάτια. Την κοιτάω στα πόδια. Απομακρύνομαι αρκετά για να την δω να συνεχίζει το ταξίδι της. Της κάνω thumbs up. Εκείνη δεν μου κάνει τίποτα. Αγενής.

Έχοντας στο μυαλό μου τους Avengers και χωρίς να έχει καμία σχέση αυτό με την υπόλοιπη συνέχεια του κειμένου, επειδή τις τελευταίες ημέρες ο κύριος Stark και η υπόλοιπη παρέα είναι συνέχεια στο μυαλό μου (+ έχοντας δει την μισή ταινία μέσω του Tumblr από τα πολλά gif), σκέφτηκα πως ίσως πάρω τη χελώνα σε κάποιον κινηματογράφο, την βάλω μπροστά στο ταμείο, την αφήσω εκεί να τους κοιτάξει όλους με το θανατηφόρο βλέμμα της, και να μπω δωρέαν.

“I’m a turtleeee….. Tuuuuuurttle…. TUUUUUUUUUUUURTTTLEEEE.”

Μμμ…

Τέλος πάντων, συνεχίζοντας την τρελή ανάρτηση και μιας και είναι επίκαιρο θέμα… έρχεται το καλοκαίρι!!!!1111ONE!11ONE. Καιρός να βγάλουμε έξω τις κορμάρες στις παραλίες και να γίνουμε λόγος της Χρυσής Αυγής να μας κυνηγήσει;! Εεε;! Όχι. Σκοπεύω να περάσω το καλοκαίρι του ’12 μέσα στο σπίτι μου, να βλέπω ταινίες, και να πορώνομαι με σειρές που θα έπρεπε να τελειώνω την κάθε season μέσα σε μήνα, αλλά σε τρεις ημέρες είμαι έτοιμη. Επίσης, θα σκέφτομαι πως οι ημέρες περνάνε γρήγορα και σε λίγο καιρό αρχίζουν πάλι τα σχολεία. Και όταν τα σχολεία ανοίξουν πάλι, θα σκεφτώ πως HEY, MOTHERFUCKING HEY, IT WAS TWO FREAKING MONTHS AND I WASTED BOTH OF THEM. Αλλά όλα καλά. Αυτό γίνεται κάθε καλοκαίρι και έχουμε και εξετάσεις, οπότε ας δούμε αν περάσουμε την τάξη πρώτα (θα την περάσω… αλήθεια…). Επί του τούτου και του τέτοιου, νομίζω πως ο καιρός είναι πολύ ζεστός και όχι, δεν με ενδιαφέρει πως φτάσαμε Μάιο και σε λίγο έρχεται το καλοκαίρι. Δεν με ενδιαφέρει καν πως το καλοκαίρι πρέπει να είναι καλό-καίρι. Η πολύ ζέστη είναι χάλια. Το πολύ κρύο είναι χάλια. Χρειάζομαι μέση θερμοκρασία και το προσωπικό ψυγείο μου, εκείνο που κρύβομαι σε δύσκολες καταστάσεις και το παίζω καρώτο, χάλασε.

Θα σταματήσω τώρα, γιατί κατέληξα στην παρακμιακή γωνιά του Youtube από τις πολλές αλλαγές τυχαίων τραγουδιών, εκείνη που έχει μέσα dollar signs και σκυλιά (uhhh, look who’s trying to be funny and smart). 

Flame

I heard you took flight, but I still don’t see you on the sky. I heard you started swimming, but oceans are just as empty as before. I heard they saw you walking, but all the roads are filled with people not one bit close to you. Running on fire is the only option left.

Where did you go and why did you leave? Why did you hide and why didn’t you speak? What am I expected to say, and what are they expected to do? How am I supposed to get through this, how do you expect me to come after you?

The flight has been canceled; all airplanes resisted taking off. Oceans moved their reaches; they said they don’t want to do anything with these all. Roads split in half, yelling there’s nothing left to lead, nothing left to move.

Fire is still the only element most close to me.