Ήταν η ίδια ημέρα, κάθε μέρα, μη-σημασίας ώρα, που μερικές
φορές οι δαίμονες, τα φαντάσματα, οι σκέψεις και οι αξίες μαζεύονταν κάπου στο
κεφάλι μου, σε έναν κύκλο από καρέκλες, και μιλούσαν για τα προβλήματα της
ημέρας. Μετά ο τρόπος αντιμετώπισης άλλαξε, τα προβλήματα ήταν έτσι κι αλλιώς
τα ίδια και πολλά καθημερινά, οπότε από ένα σημείο και μετά η συνάντηση άρχισε
να γίνεται κάθε έντεκα του μήνα, με μαζεμένα όλα τα παράπονα που είχε ο κάθε
δαίμονας, φάντασμα, σκέψη και αξία. Τον δεύτερο χρόνο μετά την αλλαγή στο
μηνιαίο συμβούλιο, τέλος χειμώνα με αρχές άνοιξης, κάποιον μήνα με αρκετό κρύο
για να μη τολμήσει κανείς να λείψει, η συνάντηση με πρωτοβουλία των αξιών,
έγινε στις δώδεκα. Κανείς δεν τον πήρε χαμπάρι, μέχρι που οι δαίμονες
συνειδητοποίησαν ότι κάτι δεν ήταν σωστό, πως το εξηκοστό δευτερόλεπτο στο
κλείσιμο του λεπτού διαρκούσε ένα δέκατο περισσότερο από το κανονικό και έτσι
άρχισαν την φασαρία, να φωνάζουν πως εκείνοι είχα συμφωνήσει στις έντεκα του
μήνα και μόνο, και πως αν δεν
μπορούσαν οι αξίες να σέβονται μερικά πράγματα, καλύτερα κάποιος από τους δύο
τους να έφευγε. Τα φαντάσματα συνέχισαν την φιλοσοφία του ότι μέχρι να αρχίσουν
τα σοβαρά θέματα, θα συνέχιζαν να κάνουν πως δεν είναι στην ίδια διάσταση με
τους υπόλοιπους, και οι σκέψεις κόντεψαν να πάθουν βραχυκύκλωμα από την πολύ
ανάλυση. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, μαζί με τα επιπλέον δέκατα κάθε λεπτού, στον
κύκλο με τις καρέκλες δεν είχε μείνει κανένας πέρα από δύο δαίμονες και μισή
αξία.
«Δεν είναι πως δεν σας
καταλαβαίνω», μίλησε κουρασμένη η μισή αξία και έτριψε νευρικά το κούτελό της,
με τα μαύρα μάτια των δύο δαιμόνων κολλημένα πάνω της. «Απλά θα ήθελα να έχετε
περισσότερη κατανόηση σε μερικά πράγματα».
«Έχουμε κατανόηση για πολλά
πράγματα», είπε με βαριά φωνή ο αριστερός δαίμονας, «αλλά η συμφωνία είναι
συμφωνία. Αν θέλατε αλλαγή, θα μπορούσατε να στείλετε πρώτα ειδοποίηση».
Ειδοποίηση; Ειδοποίηση στους
δαίμονες; Η φήμη τους δεν τους έχουν από εκείνους που διαβάζουν με προσοχή όλα
τα γράμματα που τους στέλνονται συνέχεια, και είναι πολλές οι ειδοποιήσεις που
χάνονται. Τα μισά τα καίνε με ανάσες από εμπειρίες που θα πέθαινες να μην
ξαναζήσεις και τα υπόλοιπα τα πετάνε στον αέρα και αφήνουν τις σκιές να τα
τακτοποιήσουν. Πως περίμεναν να έχουν αποφασίσει στη λύση της ειδοποίησης;
«Μα δεν καταλαβαίνω», μουρμούρισε
πάλι η μισή αξία και η φωνή της ήταν γεμάτη απελπισία. «Τι σας πείραξε το ένα
δέκατο του δευτερολέπτου στο κλείσιμο του εξηκοστού δευτερολέπτου, στο λεπτό;»,
ρώτησε, προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε πάει στραβά, γιατί μια μικρή λεπτομέρεια
είχε καταλήξει στο σπάσιμο τόσων πραγμάτων. Ασυμφωνία χαρακτήρων;
«Δεν μας πείραξε το ένα δέκατο του
δευτερολέπτου στο κλείσιμο του εξηκοστού δευτερολέπτου στο λεπτό», της απάντησε
ο δεξιός δαίμονες και ύψωσε λίγο το κεφάλι του για να την κοιτάξει σαν δασκάλα
που μαλώνει τον μαθητή της. «Φυσικά και αυτό θα ήταν ένα μεγάλο θέμα αν ήμασταν
σε δίσεκτο έτος αλλά ήσασταν τυχερές που δεν είναι αυτό το πρόβλημα».
Η μισή αξία μαζεύτηκε στην θέση
της. «Και ποιο είναι το πρόβλημα;», ρώτησε χαμηλόφωνα.
Οι δύο δαίμονες αντάλλαξαν ένα
επιφυλακτικό βλέμμα μεταξύ τους, είπαν κάτι που μόνο τα μάτια τους μπορούσαν να
μεταφράσουν και ύστερα ξεφύσησαν. «Υποτίθεται πως εσύ και όλες οι υπόλοιπες
αξίες έχετε κύριο ρόλο», άρχισε να μιλάει ο δεξιός πάλι και βρήκε ο ίδιος ειρωνικά
τα λόγια του. «Θα έπρεπε να κυριαρχείτε και να φέρνετε την ισορροπία όταν
εμείς, σε συνεργασία με τις σκέψεις και τα φαντάσματα φέρνουμε τα άνω κάτω στο
μυαλό και στο σώμα. Σταματήσατε να δουλεύεται έτσι εδώ και δυόμιση με τρία
χρόνια. Δεν νομίζεις πως σε αυτόν τον καιρό μαζεύτηκαν τα περισσότερα
προβλήματα;».
«Γι’ αυτόν τον λόγο έπρεπε να
συναντιόμαστε μηνιαία, να βλέπουμε τα πράγματα πανοραμικά, αλλιώς θα
τρελαινόμασταν κι εμείς», συμπλήρωσε ο αριστερός δαίμονας χωρίς να διακόψει τον
άλλον, απλά ξέροντας πως ήταν η σειρά του.
Τα μάτια της μισής αξίας έγιναν
βαθιά, χωρίς πάτο και έγειρε το κεφάλι της προς τη μία μεριά. «Ποιος άλλος
τρελάθηκε;», ρώτησε παιδικά και μπερδεμένα. «Τρελάθηκε κάποιος άλλο;», ζήτησε
να μάθει.
Οι δαίμονες έβαλαν τα δάχτυλά τους
μπροστά από το στόμα τους για να της δείξουν πως έπρεπε να κάνει περισσότερο
ησυχία. Με τους δείκτες τους και με αργές κινήσεις έδειξαν προς τα πάνω, προς
το ταβάνι. «Εκείνη», ψιθύρισαν και ήταν λες και είχαν μόλις κάνει τη μεγαλύτερη
ιεροσυλία. «Εκείνη», επανέλαβαν, «τρελαίνεται ανά καιρούς».
Η μισή αξία κοίταξε γύρω της ακόμα
χωρίς να καταλαβαίνει και το μόνο που είδε ήταν λευκοί τοίχοι να τη
περικλείουν. Ύστερα, όταν τα μάτια της είχαν ελέγξει κάθε σπιθαμή του χώρου,
πρόσεξε μερικές γρατζουνιές που σε μερικά σημεία ήταν βαθιές, έτοιμες να
σπάσουν το δωμάτιο στη μέση, να ρίξουν τους σοβάδες πάνω σε οποιονδήποτε είχε
την ατυχία να βρεθεί από κάτω. Η μισή αξία έβγαλε έναν δυσάρεστο ήχο από τον
λαιμό της. «Δεν μου αρέσει αυτό».
«Φυσικά και δεν σου αρέσει»,
ακούστηκε ο ήχος γέλιου – σκοτεινού, κακού, μοχθηρού γέλιου που κορόιδευε τα
πάντα στο πέρασμά του. «Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είσαστε πλέον ικανές να
έχετε την τάξη εδώ μέσα. Ακόμα και η εχεφροσύνη δεν θα μπορούσε να σας βοηθήσει
πλέον», είπε εύθυμα ο αριστερός δαίμονας και ο δεξιός κούνησε το κεφάλι του
νωχελικά, «Όχι ότι έχει μείνει πολύ».
Υπήρχε ησυχία για λίγο – η μισή
αξία άρχισε να σκέφτεται σοβαρά να προτείνει στις υπόλοιπες ολόκληρες αξίες να
παραιτηθούν από την δουλειά του τροχονόμου και να αφήσουν τα φαντάσματα να
κάνουν κουμάντο. Οι δαίμονες σώπασαν, άρχισαν να ζυγίζουν κατά πόσο τα λόγια
τους θα μπορούσαν να επιρρεάσουν θετικά την αξία και το πρόβλημα να είχε
επιτέλους μια λύση σύντομα. Κανείς από τους τρεις δεν βρήκε κάτι να πει, μέχρι
που ο αριστερός δαίμονες έβγαλε μία μεγάλη ποσότητα αέρα από τους πνεύμονές
του.
«Αν θέλετε να συνεχίσετε να έχετε
το πάνω χέρι, κάντε την κίνησή σας», συμβούλεψε με μικρή φωνή. «Είμαστε στην
άκρη του γκρεμού και σε λίγο θα πέσουμε και όταν αρχίσει η πτώση, δεν θα
σηκωθούμε στα πόδια μας πάλι. Εκείνη
δεν θα σηκωθεί. Θα μείνει κάτω και δεν θα την ενδιαφέρει τίποτα από εκεί και
πέρα, ούτε που φτάσαμε στον πάτο, ούτε πως υπάρχει μόνη επιλογή να ξανανέβουμε».
«Και γιατί να ξανανέβει;», ρώτησε
περισσότερο στον αέρα ο δεξιός δαίμονας. «Υπάρχει λόγος; Πέφτει, πονάει, το δέχεται,
πάλι η πορεία προς τα πάνω. Φτάνει ποτέ ψηλότερα; Όχι. Αυτό ίσως να είναι
καλύτερο, τουλάχιστον δεν θα πονέσει παραπάνω. Γίνεται να πονέσει παραπάνω; Εμ,
δεν γίνεται. Συνέχεια τα ίδια. Στο τέλος πάντα πέφτει».
Η μισή αξία μισογέλασε φοβισμένα. Σήκωσε
λίγο τα φρύδια της για να δώσει έμφαση. «Πάντα σηκώνεται».
«Μικρή μου αξία», χαμογέλασε
σαρδόνια ο αριστερός δαίμονας πάλι. Έγειρε μπροστά για να βρίσκεται κοντά της. «Δεν
σου έμαθαν πως το πάντα δεν κρατάει;».
