(μικρά βήματα)

Αν ο κόμπος που έχεις κολλημένο στον λαιμό σου δεν είναι σημάδι πως θα πέσουν δάκρυα, να φοβάσαι. Αν ο κόμπος που σε έκανε να προετοιμαστείς για ψυχολογική κατάρρευση, κατέληξε να σε κάνει να γελάσεις, να φοβάσαι. Αν ο κόμπος που ένιωσες για χιλιοστή φορά κάτω από χαλασμένα ρολόγια και περιστάσεις, σε έκανε να νιώσεις οικεία με σκοτεινές ημέρες, να φοβάσαι. Αν τα όνειρα που κάποτε είχες, αντικαταστάθηκαν από μαύρες συνθήκες, να λες «Δεν πειράζει, συνήθισα». Και να φοβάσαι. Αν σπάσει ο γυάλινος τοίχος που χωρίζει εσένα και εκείνους, να ψιθυρίσουν, «Όχι», και να τρομοκρατηθούν. Αν δεν αντέχεις άλλο, να μην βγάλεις μιλιά γιατί ξέρουν ήδη τα συναισθήματά σου, αλλά δεν ενδιαφέρονται αρκετά για να στο δείξουν. Αν θέλεις να σπάσεις πανοπλίες και όπλα αιχμηρά, να χρησιμοποιήσεις τον κόμπο που σου φάνηκες αστείος. Αν δεν δουλέψει ο κόμπος, να τον δέσεις πιο σφικτά και να τον περάσεις γύρω από το λαιμό σου. Αν ο κόμπος, ακόμα και δεμένος έτσι, δεν αρκέσει, να τον κάψεις, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση εκείνοι να σβήσουν τις φλόγες ή να μαζέψουν τις στάχτες σου. Αν περιμένεις τον άνεμο να σε πάει σε μέρη μαγικά που ποτέ δεν φαντάστηκες, να μην ανησυχήσεις όταν νιώσεις πως κάθε κόκκος σου πήγε σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν και αμφιβάλλω πως θα γίνει κάτι τέτοιο, με τέτοια αποπροσανατολιστική ζωή.

Αν νιώσεις πως ποτέ δεν ταίριαξες εκεί, μην περιμένεις να ταιριάξεις αλλού, γιατί όλα τα μέρη είναι ίδια και όλα τα μέρη είναι διαφορετικά, μέχρι να τα μάθεις και να τα συνηθίσεις. Μετά μετατρέπονται στο ακριβώς ίδιο διαβολικό μέρος που προσπάθησες να ξεφύγεις από την αρχή. Οι σκιές δεν αφήνουν τις στάχτες να φύγουν από τα νύχια τους και τα νύχια των σκιών δεν θα σου συμπαρασταθούν στα ταξίδια που υποσχέθηκες να κάνεις, γιατί δεν τα έκανες και οι σκιές ξέρουν από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Αν ποτέ όμως θελήσεις να γίνεις σκιά, εκείνες θα σε αφήσουν να στοιχειώσεις κάποια κάμαρα, όχι επειδή είναι πιο φιλικές από τους άλλους, αλλά έτσι θα μπορέσεις να δεις την μεγαλύτερη ασχήμια στον κόσμο. Και θα μάθεις να ζωγραφίζεις με τα μουντά χρώματα, γιατί γνωρίζεις πως οι φωτεινές πολυχρωμίες δεν σε βοήθησαν ποτέ, και οι σκιές δεν φοβούνται μην πληγωθείς παραπάνω μέσω της μισάνοιχτης κάμαρας. Ακριβά περσικά βάζα, όσο εύκολο και αν είναι, τα αφήνουν σπασμένα για μεγαλύτερο δράμα και ένταση στην σκηνή.

Αν θέλεις να σκοτώσεις τον πόνο, και η ιδέα του να εξολοθρεύσεις σκιές, κάμαρες και βάζα είναι αβάσταχτη, επιχείρησε το μόνο με τον κόμπο. Μετέτρεψε τον σε δάκρυ, μία αρχαία ελληνική τραγωδία ή κατέρρευσε κάτω από το αλμυρό υγρό και ύστερα πέτα τον εναντίων σου. Αν είσαι τυχερός, και αν κάποιος ξέχασε λίγη κόλα δίπλα σου, ίσως καταφέρεις να βρεις λίγο περίσσιο κουράγιο και να αντιμετωπίσεις τα χαλασμένα ρολόγια, κάτω από τους μαύρους ουρανούς. Οι σκιές θα σε χαιρετάνε στο επόμενο στενάκι, γιατί οι σκιές ποτέ δεν ξεχνάνε, και αν παραπατήσεις ελάχιστα στον γυρισμό σου, ίσως καταφέρουν να σε αρπάξουν πάλι στα νύχια τους.

Η κάμαρα τούς είπε πως της έλειψες.