«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ που σε πληγώνουν», μου είπαν στην τρίτη δημοτικού, χωρίς να εξηγήσουν κάτι παραπάνω, γιατί φυσικά, ένα παιδί σε τόση μικρή ηλικία ξέρει την φιλοσοφία του κόσμου και μπορεί να καταλάβει πολλά από μία τέτοια πρόταση. Μερικές φορές νομίζω πως οι μεγάλοι αφήνουν γρίφους στο παρελθόν, όχι για να τους λύσουμε στο μέλλον, ως πιο ώριμοι, με καλύτερες αρχειοθετημένες σκέψεις κλπ, αλλά επειδή φοβούνται πως αν δώσουμε προσοχή όσο βρισκόμαστε σε μικρή ηλικία, όπου όλα είναι καινούρια και ευδιάκριτα, θα καταλάβουμε το πραγματικό νόημα της ζωής (όχι το 42 του Δία, ξεκόλλα) και όχι παπάρια γεμιστά με αγκινάρες (στην Κίνα μπορεί να τρώνε κάτι τέτοιο, δεν θέλω ρατσιστικές διαθέσεις), που έχουν τώρα στο παρασκήνιο και πουλάνε παντού. Ρε άνθρωπέ μου, ωραία, δεν θες να βρεις τον ίσιο δρόμο και βάζεις στα μάτια σου μαλακίες για να χαθείς. Εγώ που θέλω να έχω διαφορετικό μέλλον, τι στον διάολο θα κάνω που μου πασαλείφεις πράγματα και στο δικό μου πρόσωπο (η NIVEA και οι κρέμες της δεν έχουν καμία σχέση με το συγκεκριμένο κείμενο, πραγματικά);

Ωραία, ας χαμογελάσω σε αυτούς που με πληγώνουν. Καλά μέχρι εδώ; Καλά. Ας χαμογελάσω και σε αυτούς που δεν με πληγώνουν, γιατί ξέρεις, δεν με πληγώνουν. Καλά μέχρι εδώ; Τέλεια. Πως θα ξεχωριστούν τώρα αυτοί οι δύο; Θα μου πεις, τι με ενδιαφέρει εμένα αυτό, αφού εγώ θα ξέρω ποιοι έκαναν τι στην ζωή μου. Έλα όμως που κάποια στιγμή, όταν οι μαλάκες γίνονται περισσότεροι, χάνω και τον διαχωρισμό. Γιατί ναι μεν πρέπει να χαμογελάσω στον τύπο που με έκανε να θέλω να έχω άδεια για να κουβαλάω όπλο πάνω μου, αλλά θα χαμογελάσω και στην καλοπροαίρετη βλακεία που θα πει ο θείος μου, δεν θα το κάνω; Παράδειγμα: χτυπάω την πόρτα στο σπίτι της γιαγιάς μου απόψε (επειδή είμαι και γαμώ τις εγγονές και γιορτάζει σήμερα, και πρέπει να της πάω αναγκαστικά την άσπρη πάστα σοκολάτα που λατρεύει, αλλά δεν τρώει συχνά λόγω των νηστείων όλο τον χρόνο), ανοίγει ο θείος που μένει μαζί με την μητέρα του (η γιαγιά που λέγαμε) και του κάνω όλο χαρά, «Θείε, hi!», επειδή κατέχω και εγώ και αυτός το αγγλικό, άρα γιατί να μην το χρησιμοποιήσουμε; Και εκεί που περιμένω την αγκαλιά, γιατί ως γνωστών, η οικογένειά μου μεγάλωσε από τα αρκουδάκια της αγάπης, μου πετάει ένα «Definition;». Κατάλαβες, ή να προχωρήσω στην ανάλυση του δράματος; Ξέρεις, hi/high definition; Επειδή είναι καλός με τις τηλεοράσεις, ταινίες, οθόνες υψηλής τεχνολογίας και τέτοια; Και επειδή αυτές οι οθόνες συνήθως είναι υψηλής ποιότητας, δηλαδή high defin- πως, ξέρεις κάτι, παράτα με, τα ανέκδοτα είναι χάλια όταν τα εξηγείς, οπότε πούλο, πήγαινε βρες άλλο blog που θα καταλαβαίνεις καλύτερα όταν σου μιλάει για τον Τοτό και την δασκάλα.

Τέλος πάντων, μετά από αυτό το χαρούμενο γεγονός, που με έκανε να χαμογελάσω πραγματικά, μεταβαίνω στο σαλόνι. Αγκαλιές (πάλι), φιλιά, δίνω την πάστα, κάθομαι κάτω, συζητάμε και οι τρεις, και όπως είναι πάντα, γιαγιά είναι αυτή, θα κάνει τα παράπονα της. Δεν είναι ότι με ενοχλεί κάποιος όταν με διορθώνει. Με ενοχλεί όταν το επαναλαμβάνει αρκετές φορές για να φτάσω σε σημείο να προτιμώ το Φράιντεϊ της Μπλακ*. Και καπάκι σε όλο αυτό, μου πετάει και κάτι πικρόχολα αστεία, τα οποία αμφιβάλω αν τα είπε γιατί θέλει το καλό μου, γιατί γνωρίζω την γιαγιά μου και γνωρίζω το ιστορικό που έχει με τους ανθρώπους γύρω της και τις ανάλογες σχέσεις αγάπης. Εκεί, μεγάλε, χαμογελάς, δεν χαμογελάς; Γιατί η εναλλακτική είναι λάθος προς την Εκκλησιά και τον Θεό, και τον Ιησού και γενικά όλους τους καλούς τύπους εκεί πάνω που γελάνε με όσα γίνονται με τους όχι-και-τόσο-καλούς τύπους εδώ κάτω.

*καθαρή πλάκα.