Φιλικοί Επιπλέοντες

«To 1992, ένα κοντέινερ έπεσε στον ωκεανό στον δρόμο του από την Κίνα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, χάνοντας 29,000 πλαστικά παπάκια στον Ειρηνικό Ωκεανό. Δέκα μήνες αργότερα, το πρώτο από αυτά τα πλαστικά παπάκια ξεβράστηκε στις ακτές της Αλάσκας. Από τότε, αυτές οι πάπιες έχουν βρεθεί στη Χαβάη, Νότια Αμερική, Αυστραλία, και ταξιδεύουν αργά στο εσωτερικό του πάγου της Αρκτικής.

Παρόλα αυτά, 2,000 από τις πάπιες παγιδεύτηκαν στην Βόρεια Ειρηνική Δίνη – μια δίνη ρευμάτων, τα οποία ρεύματα μετακινούνται ανάμεσα στην Ιαπωνία, Αλάσκα, Βορειοδυτικά του Ειρηνικού και στα νησιά Aleutian. Αντικείμενα που πιάνονται στη δίνη, συνήθως παραμένουν εκεί μέσα. Καταδικασμένα να ταξιδεύουν στην ίδια πορεία, για πάντα κάνοντας κύκλους στα ίδια νερά… αλλά όχι πάντα. Τα μονοπάτια τους μπορούν να αλλάξουν από μια αλλαγή στον καιρό, μια καταιγίδα στη θάλασσα, μια τυχαία συνάντηση με ένα κοπάδι από φάλαινες.

Είκοσι χρόνια από τότε που τα πλαστικά παπάκια χάθηκαν στην θάλασσα, συνεχίζουν να εμφανίζονται στις παραλίες ολόκληρου του κόσμου. Ο αριθμός των παπιών στη δίνη έχει μειωθεί, το οποίο σημαίνει ότι είναι δυνατόν να ελευθερωθούν, ακόμα και έχοντας μετά από χρόνια συνεχίσει τους ίδιους κύκλους, στα ίδια νερά. Είναι δυνατόν να βρουν έναν τρόπο προς την ακτή.

[…]

Υπάρχουν 31, 530, 000 δευτερόλεπτα μέσα σε έναν χρόνο, χίλια χιλιοστά του δευτερολέπτου σε ένα δεύτερο, ένα εκατομμύριο μικροδευτερόλεπτα, ένα δισεκατομμύριο νανοδευτερόλεπτα, και η μία σταθερή σύνδεση ανάμεσα στα νανοδευτερόλεπτα με τα χρόνια, είναι η αλλαγή. Το σύμπαν, από τα άτομα μέχρι και τον γαλαξία, βρίσκεται σε διαρκή κατάσταση ρευστότητας. Αλλά εμείς οι άνθρωποι δεν συμπαθούμε την αλλαγή – την πολεμάμε, μας φοβίζει. Έτσι, δημιουργούμε την παραίσθηση της στάσης. Θέλουμε να πιστεύουμε σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε κατάσταση ηρεμίας, τον κόσμο του τώρα, που παρόλα αυτά, το μεγάλο παράδοξο παραμένει το ίδιο. Την στιγμή που αρπάζουμε το τώρα, το τώρα έχει φύγει. Κρεμόμαστε από στιγμιότυπα, αλλά η ζωή κινεί εικόνες, κάθε νανοδευτερόλεπτο διαφορετικό από το τελευταίο. Ο χρόνος μάς αναγκάζει να ωριμάσουμε, να προσαρμοστούμε, επειδή κάθε φορά που ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας, ο κόσμος αλλάζει κάτω από τα πόδια μας. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε νανοδευτερόλεπτο, ο κόσμος αλλάζει. Ηλεκτρόνια συγκρούονται μεταξύ τους και αντιδρούν – άνθρωποι  συγκρούονται και αλλάζουν τη πορεία, ο ένας του άλλου.

Η αλλαγή δεν είναι εύκολη, συνήθως είναι στρεβλή και δύσκολη, αλλά ίσως αυτό είναι κάτι καλό, επειδή η αλλαγή είναι που μας κάνει δυνατούς, μας κρατάει ανθεκτικούς, και μας μαθαίνει να εξελισσόμαστε».

Λόγω της αλλαγής και λόγω των 31, 530, 000 δευτερολέπτων του χρόνου, μαζί με τα νανοδευτερόλεπτα που ακολούθησαν, τα παπάκια άρχισαν να αποχαιρετούν την δίνη και να εμφανίζονται όλο σε περισσότερες ακτές. Έχει ακουστεί πως σε κρίσιμες στιγμές, υπήρξαν άτομα που άλλαξαν ολόκληρες κοσμοθεωρίες, επειδή μπροστά τους εμφανίστηκε ένα πλαστικό παπάκι, μόνο του στην άκρη του νερού, ή αρκετά βαθιά για να μη μπορεί να φτάσει μόνο του την ακτή.

Δεν έχω πάει εδώ και καιρό κοντά σε θάλασσα.