Η μουσική που άρχισε να παίζει στον αέρα δεν ήταν δυνατή. Οι
περισσότεροι δεν μπόρεσαν να την ακούσουν, μερικά αυτιά την χάρηκαν, άλλα την
αγνόησαν. Το μεγαλύτερο ποσοστό την μίσησε, άρχισε να μιλάει πιο δυνατά, να φύγει
η μελωδία από γύρω τους, λες και ήταν αρρώστια. Οι μαύρες φιγούρες πάνω από την
κούνια έμειναν ακίνητες, ακόμα και όταν άκουσαν την μουσική. Δεν τους ένοιαζε. Έγιναν
ένα με τον φωτισμό του παιδικού δωματίου, τις απογευματινές φωνές έξω στον δρόμο.
Χωρίς προσπάθεια κατάφεραν να μην τραβήξουν την προσοχή της οικογένειας που
βρισκόταν πολύ κοντά, αλλά όπως και τη μουσική, αγνοούσε και τη παρουσία τους.
«Είναι μικρή», παρατήρησε ο ένας σοβαρά,
μετά από ώρα ησυχίας. «Είναι πολύ μικρή», σήκωσε το κεφάλι του για να κοιτάξει
τη μαύρη φιγούρα που βρισκόταν στην μέση των τεσσάρων αντρών. «Δεν μπορεί να μας
βοηθήσει».
«Είναι μία από τις τρεις», μουρμούρισε
ο μεσαίος με σιγουριά. Τοποθέτησε τα χέρια
του πάνω στη κούνια προστατευτικά, χωρίς να κάνει φασαρία. Χαμογέλασε ελάχιστα,
αρκετά για να το νιώσει αυτός και τα κλειστά μάτια στο πλάσμα που ήταν σκεπασμένο
στο βάθος της κούνιας.
«Παραμένει μικρή», επέμεινε ο πρώτος.
«Είναι και οι άλλες δύο τόσο μικρές; Είναι αστείο, δεν γίνεται να σκεφτόμαστε τέτοιες
επιλογές. Άκουσε με, είναι μικρή», συνέχισε να παραπονιέται.
«Είναι όμορφη», ακούστηκε χαμηλόφωνα
λίγο πιο πέρα, ο τρίτος.
«Άνθρωπος», τον διόρθωσε ο τελευταίος
και διπλανός του. «Είναι άνθρωπος. Θυμήσου του».
Ο τρίτος δεν πήρε τα μάτια του πάνω
από το βρέφος και ζαρώθηκε στη θέση του χωρίς να απαντήσει.
Ο μεσαίος καθάρισε τον λαιμό του, όχι
επειδή το χρειαζόταν, αλλά για να μαζέψει την προσοχή των υπόλοιπων τριών φιγούρων.
«Είναι μία από τις τρεις», μίλησε με σταθερή φωνή και δεν σκόπευε να συνεχίσει πολύ
παραπάνω τη συγκεκριμένη συζήτηση. «Δεν αλλάζει πλέον η απόφαση. Δεχτείτε τη
για να σωθούμε».
Οι μαύρες φιγούρες αναστέναξαν. Ο
τρίτος άρχισε να σιγομουρμουρίζει τις νότες της μουσικής εύθυμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου