"Ο πόνος στην αρχή ήταν εύκολος να αγνοηθεί.

Η καλύτερη φάση της ζωής μου, πιθανότατα. Τα προβλήματα τότε όσο και αν με πλήγωναν ή με έκαναν να τα σκέφτομαι πολύ, ύστερα από μερικές ώρες ύπνου ένιωθα πως ολόκληρος ο κόσμος είχε αλλάξει θέση μόνο για εμένα, να μου προσφέρει λίγη ανακούφιση. Όλα πάγωναν, μούδιαζαν, οι προηγούμενες ώρες που ήταν γεμάτες με άσχημα συναισθήματα, έπαιρναν γκρι απόχρωση και το φιλμ σταμάταγε να είναι μέσα στο κεφάλι μου. Αποδεχόμουν ότι τα προβλήματα είχαν βρεθεί εκεί κάποτε, αλλά τουλάχιστον δεν είχα την ανάγκη να είμαι ακόμα νευριασμένη σε κάτι που πέρασε, τώρα δεν το νιώθω, και όλα μπορούν να συνεχίσουν όπως πριν.

Ύστερα ο πόνος άλλαξε περισσότερο. Γεγονότα στο σχολείο με παιδιά ή καθηγητές με έκαναν να νιώθω εκείνο το ελαφρύ βάρος στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, γιατί ενώ προσπαθούσα να διώξω οποιαδήποτε ανεπιθύμητη ανάμνηση (όπως προτείνουν όλοι γιατί δεν ξέρουν τι περνάς και ποντάρουν στο να ξεχάσεις), εκείνη έβρισκε τρόπο να γυρίσει στο κεφάλι μου, να με αναγκάσει να την αναλύσω και στο τέλος, να μη βγω σε βολικά συμπεράσματα. Ακόμα και τότε όμως, ο ύπνος είχε παίξει μεγάλο ρόλο. Ίσως μετά το ξύπνημα το μούδιασμα να κράταγε λιγότερο και ο κόσμος να μην είχε γίνει ένα καλύτερο μέρος τόσο εύκολα όσο στη παιδική μου ηλικία, αλλά μετά από κάποιο καιρό είχα τη δυνατότητα να γυρίσω πίσω και να γελάσω στο ότι το περιστατικό δεν ήταν τόσο σημαντικό, πιθανόν η άλλη μεριά δεν το θυμόταν ιδιαίτερα και όλα σύντομα θα γύριζαν στο πριν, γιατί πάντα όλα γυρίζουν στο πριν.

Έφτασε ο καιρός που το πριν παρέμεινε πριν και δεν προχώρησε ποτέ στο μετά. Ο ύπνος ήταν καθαρά στιγμιαίο φάρμακο και το μούδιασμα κράταγε μόνο κατά την διάρκεια της αναισθησίας των περίεργων, βαριών ονείρων που βρίσκονταν εκεί για να σου αποσπάσουν την προσοχή. Ίσως η ευτυχία να διαρκούσε μερικά δεύτερα μετά από το ξύπνημα, αλλά ύστερα από αυτό, όταν προσπαθούσα να ξανασκεφτώ τα προβλήματα για να δω τι νιώθω για αυτά (μπορεί ο πόνος να έφευγε, να ήμουν ελεύθερη πάλι!), όλα επέστρεφαν, τίποτα δεν έμενε πίσω, το πάντα του προχωράω είχε επισήμως μετατραπεί στο ποτέ της ελευθερίας. Και αυτό με έτρωγε. Η ψυχή μου ξεριζωνόταν μερικές φορές σιγά, άλλες πιο γρήγορα, σπάνια χωρίς να το καταλάβω, και όταν πέρασε πολύ καιρός, όλα άρχισαν να αλλάζουν. Ο τρόπος που αντιμετώπιζα τον κόσμο και τους γύρους μου, έγινε μοχθηρή αποστολής της ζωής μου. Αυτή η αποστολή είχε στόχο να περάσω τη ζωή μου και κάποτε να πεθάνω, χωρίς να επιχειρήσω το τέλος νωρίτερα, γιατί αυτό θα πλήγωνε αυτούς που με σκότωναν καθημερινά. Η φυλακή βρισκόταν γύρω μου, τα κάγκελα που είχα βάλει εγώ στον εαυτό μου για το καλό των άλλων, δεν μου επέτρεπε να το σκάσω – δεν μου επέτρεπε να φύγω από ένα μέρος που δεν άξιζα να είμαι γιατί ποτέ δεν είχα διαπράξει το έγκλημα.

Είναι σχεδόν βάρβαρο σε οποιονδήποτε άνθρωπο, και ειδικά σε κάποιον μικρότερης ηλικίας που η ζωή δεν έχει αφήσει τα συνηθισμένα σημάδια πάνω του, να υπάρχει τέτοιο βάρος στους ώμους, στη καρδιά, στη ψυχή, στο είναι.

Παρόλο τον πόνο όμως, παρόλο το ξέσκισμα της ύπαρξής μου και των τρανταγμάτων μιας μπάλας αίματος και σπασμένων κοκάλων κουλουριασμένη πάνω σε ένα κρύο κρεβάτι, ενός κατάμαυρου δωματίου… «ήμουν καλά»."