Είναι αστείο όταν αλλάζεις τις βασικές σου σκέψεις για κάτι. Μέχρι πριν λίγο πίστευες πως τα προβλήματά σου, ακόμα και αν δεν ήταν αρκετά σημαντικά για τον κόσμο, είχαν σημασία για εσένα, γιατί σε καταστρέφουν, σε κάνουν να σαπίζεις μέρα με την μέρα, σε διαλύουν. Και μετά, βλέπεις πως η ζωή σου είναι καλύτερη σε σχέση κάποιου άλλου. Και δεν είναι οι Παιδιά Της Αφρικής – Υπόλοιπος, Περισσότερο Τυχερός Κόσμος συγκρίσεις, αλλά όταν βλέπεις πως άνθρωπος που νόμιζες ότι ξέρεις, δίπλα σου, έχει περάσει πολύ χειρότερα. Και αντί να νιώσεις καλύτερα, αντί να σκεφτείς πως ίσως πρέπει να σταματήσεις να φέρεσαι σαν κακομαθημένο… πεισμώνεις. Αρχίζεις και βλέπεις την ζωή σαν έναν διαφορετικό αγώνα και πλέον κάνεις τα πάντα για να καταστρέψεις περισσότερο την ζωή σου, να την κάνεις χειρότερη από εκείνων, γιατί το αξίζεις. Γιατί αξίζεις, έστω και σε κάτι τέτοιο, να έχεις τα περισσότερα ερείπια από αυτούς, γιατί μέσα στο μυαλό σου, αφού δεν κατάφερες το τέλειο, θα φτάσεις το χειρότερο. Χειρότερο από εκείνον, εκείνη, εκείνους – όλους. Και αυτό θα καταλήξει να σε φθείρει, σωματικά ή ψυχικά, και στο τέλος, ανάμεσα σε όσα κατάφερες να προκαλέσεις στον εαυτό σου, θα χαρείς. Θα χαμογελάσεις γιατί μπορεί όλοι τους να άρχισαν με χειρότερες ζωές, αλλά θα καταλήξεις με την πιο μίζερη. Ζήλια, κακές σκέψεις, ζήλια, νεύρα, ζήλια… Κατοικείς πλέον σε μια φυλακή που δημιούργησες με το ίδιο σου το μυαλό και θα καταλήξεις να τρως τα ίδια σου τα σωθικά, γιατί οι γύρω σου κρατάνε το κλειδί και τώρα που κατάφερες να μπεις μέσα, δεν μπορείς να βγεις. Δεν θα βγεις. Ακόμα και αν σου άνοιγαν την πόρτα και καταργούσαν οποιοδήποτε κλειδί, θα παρέμενες στη θέση σου. Κάτω από τις ψεύτικες άδειες να φύγεις, προτιμάς να αργοπεθαίνεις για χάρη τους.