Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012


ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕ ΤΟ δικό μου, μου λέει και δεν κοιτάει πραγματικά εμένα αλλά παίζει πάλι τις σκηνές στο μυαλό της. Τίποτα ιδιαίτερο, συνεχίζει. Ένα μόνο άγγιγμα…
Χαμογελάω κουρασμένα και συνοφρυώνομαι. Τίποτα ιδιαίτερο και το αναφέρεις συνέχεια; την ρωτάω γιατί οι εκφράσεις που έχει πάρει το πρόσωπό της την τελευταία ώρα δίχνουν το ακριβώς αντίθετο από τα λόγια της. Θέλω να δω τι θα κάνεις σε κάτι ‘περισσότερο ιδιαίτερο’.
Αλλάζει λίγο την θέση της πάνω στην καρέκλα και με κοιτάζει. Μόλις τώρα πρόσεξε πως είμαι ακόμα εκεί και δεν έχω φύγει. Έι, μην με κοροιδεύεις, αρπάζει την κούπα γεμάτη με καυτό καφέ από το τραπεζάκι μπροστά της. Τσαλακώνει το σεμεδάκι της μάνας μου αλλά το αφήνω να περάσει.
Εντάξει, συνέχισε, αναστενάζω. Είχες μείνει στο τίποτα ιδιαίτερο.
Όχι, είχα μείνει στο ένα μόνο άγγιγμα, με διορθώνει. Ίσως το είδα περισσότερο σημαντικό από ότι έπρεπε, γιατί ένιωθα πως θα πήδαγα από το μπαλκόνι. Σοβαρά, δεν κάνω πλάκα. Ήμουν έτοιμη να το κάνω. Είναι αστείο, γελάει μόνη της, γιατί ποτέ δεν συμπάθησα το καταραμένο μπαλκόνι. Πάντα μου φαινόταν πολύ μικρό ή πολύ ασήμαντο ή πολύ κρύο τον χειμώνα. Εκείνη την στιγμή μου φάνηκε το καταπληκτικότερο μέρος του σπιτιού, ή και της πόλης ολόκληρης,  για να τελειώσω τα πάντα. Πίνει μια-δυο γουλιές από τον καφέ και καίγεται. Όσο όλοι οι υπόλοιποι ήταν μέσα και αγνοούσαν τα πάντα… Εκείνος ήρθε. Με σταμάτησε για λίγα λεπτά πριν ολοκληρώσω τις σκέψεις μου.
Σηκώνω το χέρι μου στον αέρα. Να κάνω ερώτηση τώρα εγώ; την διακόπτω, πριν προλάβει να συνεχίσει. Το άλογο που χώρεσε;
Δεν καταλαβαίνει. Ποιο άλογο;
Εδώ και μήνες μου τα πρήζεις πως θες να δεις τον γαλάζιο πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο και τώρα που πέρασε από τα μέρη μας, θα αφήσει το άλογο από κάτω; Ρίχνω ένα αρνητικό νεύμα. Τς.
Πιάνει το μαξιλάρι του καναπέ. Συνέχισε το και θα σου έρθει στο κεφάλι.
Της χαμογελάω πλατιά, σε σημείο να φανούν και οι δύο σειρές δοντιών. Ακούω την συνέχεια.
Ωραία, σκάσε τώρα, μουρμουρίζει. Όπως έλεγα, ήρθε την στιγμή που θα πήδαγα. Ή που θα προσπαθούσα τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Δεν τον ήξερα, αν και βασικά παίζει να είναι από το λύκειο. Και για λίγες στιγμές, ήθελα να τον βρίσω που είχε βρει ώρα να έρθει στο μπαλκόνι. Με το κλιματιστικό στο σαλόνι, είχε περισσότερη δροσιά εκεί μέσα, παρά έξω. Τι στον διάολο, εκεί μέσα είχαν ένα ολόκληρο πάρτη και τώρα αυτός ήθελε να φύγει, όσο άναβαν τα αίματα;! Ας το έκανε αργότερα, στο κάτω-κάτω! φώναξε τα λόγια που ήθελε να έχει φωνάζει σε αυτόν. Ήπιε πάλι. Αλλά μου μίλησε, πριν τον ξαποστήλω. Ευτυχώς γι’ αυτόν, γιατί ήμουν και ορεξάτη για μπουνιές. Μου είπε ένα όχι, έτσι στο άκυρο,  και όπως ακουμπούσα τα κάγκελα, έπιασε το αριστερό μου χέρι με το δικό του. Όταν γύρισα να τον κοιτάξω, κοιτούσε μπροστά και κάτω από τον κακό φωτισμό, είδα πως είχε σκούρα μάτια.
Τον ρώτησες ποτέ τι σήμαινε το όχι; αναρωτιέμαι γεμάτη περιέργεια.
Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. Τς.
Εμ, είσαι και βούρλο. Του είπες τίποτα τουλάχιστον;
Όχι, μου λέει, αλλά έσφιξα το χέρι του και κόλλησα δίπλα του και μετά-
Εεεεεεεεε!, φωνάζω. Υποσχέθηκες να μην πεις λεπτομέρειες!
-και μετά χαμογέλασε και χαμογέλασα και τέλος, στριφογυρίζει τα μάτια της. Ούγγρε.
Ξεφυσάω. Καλό αυτό. Μετά έφυγες;
Βασικά μετά τον φώναξαν μέσα και ύστερα ακολούθησα κι εγώ, αλλά είχε φύγει από το πάρτη, σηκώνει τους ώμους της λες και δεν την είχε επηρεάσει όλο αυτό. Ε, κι έφυγα κι εγώ.
Μμμ, μυρίζω την δική μου κούπα με κακάο. Μια τελευταία ερώτηση, γιατί πρέπει να κάνω τα πιάτα.
Πες, δείχνει προθυμία.
Γιατί ήθελες να αυτοκτονήσεις;, ρωτάω. Καλά, όχι ότι είσαι και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου, αλλά δεν θα σε είχα ποτέ να το κάνεις. Νομίζω πρώτα θα έβρισκες όλους τους άλλους τρόπους να ξεφύγεις, παρά να το κάνεις. Αλήθεια. Και δεν είναι πως σε θεωρώ κότα για να το κάνεις – το αντίθετο μάλιστα. Αλλά πώς να στο εξηγήσω; Δεν θα το έκανες.
Μου ρίχνει ένα βλέμμα κάτω από τις μακριές βλεφαρίδες και τα μεγάλα μάτια της. Δεν είχα σκοπό να αυτοκτονήσω, απαντάει απλά.
Τότε τι σκοπό είχες με το να πηδήξεις από το μπαλκόνι; Είμαι μπερδεμένη.
Τα χείλη της κάνουν μία ελάχιστη καμπύλη. Να πετάξω, φυσικά.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου