(και λίγα λες)

ΒΑΖΩ ΤΑ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ γιατί ο υπολογιστής που έχω είναι ειδική περίπτωση. Το λάπτοπ μου χάλασε, οπότε αναγκαστικά (και χωρίς να με πειράζει ιδιαίτερα), πήρα τον παλιό σταθερό του αδερφού μου. Δεν έχει ηχεία οπότε αν θέλω να ζήσω και σήμερα, πρέπει κάθε φορά να συνδέω τα ακουστικά που βαραίνουν και πονάνε τα αυτιά μου. Η μουσική παίζει, το βρρρρ του υπολογιστή κρύβεται για μερικά λεπτά. Ο σκύλος μου έχει κάτσει στην πόρτα. Βρισκόταν δίπλα στην σόμπα μέχρι πριν λίγο και επειδή είναι λυπημένος που το αφεντικό της ζωής του (τυχαίνει να είναι και μάνα μου) έφυγε για δουλειές, μετά από ώρες κλάματος, το πήρε απόφαση και απλά ξεφυσάει. Όποτε γυρίζω το κεφάλι για να δω πως είναι, σηκώνει την μούρη του και μου δείχνει τα υγρά μάτια του, φωνάζοντας μου πως έπρεπε να τον αφήσω τουλάχιστον να βγει στον δρόμο και να πάει να συναντήσει την αδέσποτη σκύλα της γειτονιάς. Όσες φορές έχει γίνει αυτό, δεν επέστρεψε όταν τον καλούσαμε, οπότε κομμένες οι βόλτες χωρίς λουρί. Μισή ώρα πριν, κατάφερε και πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και χωρίς να κοιτάω για αυτοκίνητα, όρμισα να τον αρπάξω. Με απέφευγε αλλά στο τέλος τον έσυρα σπίτι από την ουρά.

Πάω στο Youtube γιατί είμαι γνωστή για την πειρατεία που κάνω (βλέπεις, mp3 δεν έχω, μεγάλη μνήμη δεν έχω, κακό κάρμα έχω… από πού αλλού να ακούσω μουσική;) και θέλω να αλλάξω το τραγούδι αλλά όλα τα προτεινόμενα είναι πάρε το ένα και χτύπα το άλλο. Δεν έχω όρεξη για τα συνηθισμένα και τα ασυνήθιστα δεν μου δίνουν κανέναν απολύτως λόγο για να τα πατήσω. Κάποια στιγμή αποφασίζω να ακούσω το ίδιο με πριν και η ώρα λέει μεσημέρι, όμως έχω ήδη φάει, μαλώσει, μαλώσει, προσπαθήσει να κοιμηθεί και μαλώσει. Τα μαθήματα είναι εκτός συζήτησης. Δεν ενδιαφέρει το θέμα; Ωραία, πάμε σε άλλο, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να γράψω εδώ και να τα πρήξω σε άτομα που ίσως αποφασίσουν κάποια στιγμή να διαβάσουν το συγκεκριμένο blog. Για το καλό της ανθρωπότητας, ελπίζω να μην γίνει ποτέ αυτό.

«Αύριο», λες σήμερα, «θα είναι μια διαφορετική ημέρα». Το νιώθεις πως επιτέλους θα αλλάξεις κάτι, θα κάνεις νέα αρχή, θα ξεκινήσεις επιτέλους εκείνο το πρόγραμμα που γυροφέρνεις σαν την άδικη κατάρα περίπου από τις έντεκα Σεπτέμβρη. Έξι με εφτά μήνες μετά, πάλι τα ίδια κάνεις. Πάλι νέες υποσχέσεις του σήμερα για το αύριο, από το εχθές. Το αύριο είναι άλλη ημέρα, μαγικά θα σου αλλάξει όλα τα προβλήματα και με λίγη τύχη θα σου δημιουργήσει παραπάνω θέματα από ότι ήθελες για να απασχολήσεις το μυαλό σου. Εσύ, ως το ανθρώπινο ων που είσαι ή προσπαθείς να γίνεις, δεν έχεις άλλα προβλήματα πέρα το πρόγραμμα που άλλοι σε ανάγκασαν να έχεις. Γι’ αυτό, και σήμερα, λες πως αύριο θα είναι μια διαφορετική ημέρα. Καλύτερη ή χειρότερη, φτάνει που ξεκίνησε η ρουτίνα πάλι από την αρχή.

Ποτέ δεν είναι μια διαφορετική ημέρα. Ο ήλιος παραμένει ίδιος, τα στρώματα ίδια, ο σαπισμένος χαρακτήρας ασορτί με τις ίδιες σκέψεις – ίδια. Ή αν βρεις την δύναμη και την αλλάξεις, η αλλαγή θα κρατήσει το πολύ τρεις ημέρες. Μετά πίσω στην συνήθεια. Σου λένε πως μετά από είκοσι μία ημέρες κάνοντας το ίδιο πράγμα, σου γίνεται συνήθεια μετά – δεν το σκέφτεσαι ιδιαίτερα και το κάνεις σαν απλό μηχανισμό. Που να βρεθούν όμως αυτές οι ημέρες μέσα στον καταιγισμό ερωτήσεων που καλείσαι να απαντήσεις και αναμορφώσεις για το επόμενο κοπάδι προβάτων; Μα αν ήθελες όντως να αλλάξεις εμένα, εσένα, εκείνον, τα πάντα, λίγα ή ελάχιστα, θα το έκανες. Σωστά; Όχι. Ναι. Ίσως. Ποιος ξέρει, αφού δεν έχεις προσπαθήσει ποτέ; Και δεν είσαι μόνο εσύ ή μόνο οι άλλοι, αλλά είναι αυτή η αόρατη εξουσία που την ονομάζουμε καθημερινότητα και όσο και αν σε πονάει να είσαι κάτω από τα δεσμά της, σε σκοτώνει ο αποχωρισμός. Ονομάζεσαι άνθρωπος και η συνήθεια είναι δεύτερη φύση σου, καλώς ή κακώς.

Και μέσα σε όλα, συνειδητοποίησα πως ζηλεύω.