Σήμερα μάλωσα μαζί της. Τίποτα φοβερό, συμβαίνει συχνά. Περισσότερο από ότι θα έπρεπε. Αλλά για κάποιον λόγο μου έμεινε περισσότερο. Έφταιγε. Ή έφταιγα; Δεν θυμάμαι, μπορεί να ήταν και κάποιος εξωτερικός παράγοντας. Λίγες φορές που είναι ο τρίτος η αιτία, αλλά σε αυτό το σημείο μπορεί να υπήρχε και λάθος διαμόρφωση στο φενκγ σούι. Μπορεί να πέρασε μαύρη γάτα από μπροστά μου. Ναι, νομίζω είδα εχθές μία. Δεν πιστεύω σε μαύρες γάτες και κακή τύχη όμως. Μάλλον επειδή δεν νιώθω να έχω τύχη γενικά. Δεν ξέρω. Δεν είναι καν αυτό το θέμα.

Όπως πάντα υπήρχε παρεξήγηση. Πιθανόν εκείνη είχε ακούσει ότι ήθελε (κλασσικό) και εγώ την είχα αφήσει να πιστεύει σ’ αυτό που ήθελε επειδή βαριόμουν να πάρω τα μάτια μου από τον υπολογιστή (επίσης κλασσικό). Καταλήξαμε να φωνάζουμε η μία στην άλλη τουλάχιστον τέσσερις φορές, και αυτές αποκλειστικά στο σπίτι. Μετά φύγαμε, προσπέρασα και λίγο στα γρήγορα το ότι μου τα είχε κάνει ρακέτες με το «Ντύσου γρήγορα!» και «Θα αργήσεις. Θα φύγω μόνη μου!», ενώ εκείνη άργησε να ετοιμαστεί. Άι σιχτήρ με τα ρολόγια, στο κάτω-κάτω. Μετά μαζευτήκαμε κοντά στον κόσμο, στην πλατεία, και μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μου κάνει κήρυγμα μπροστά σε όλους πως πάντα έτσι είμαι όταν βγαίνω μαζί της, και εγώ να λέω «Σταμάτα», μέχρι να απαντήσω «Γι’ αυτό δεν βγαίνω ποτέ μαζί σου», σε απόλυτα λογικό τόνο, με είχε ρωτήσει ήδη αρκετές φορές για το τι έχω. Σε όλες απάντησα πως είμαι καλά. Στις δύο τελευταίες τα παράτησε και είπε να πάω να κάνω ότι θέλω. Μπορεί να με διαολόστειλε. Δεν θυμάμαι, συνηθισμένο φαινόμενο έτσι κι αλλιώς.

Έχει μια μανία να μου πιάνει το χέρι μπροστά σε όλους. Το παρακάνω κι εγώ, είμαι περίεργος χαρακτήρας και δεν μ’ αρέσει να με κάνει να νιώθω μικρότερη από ότι ήδη είμαι. Ίσως απλά δεν έχω συνηθίσει σε τέτοια. Μπορεί και άλλα άτομα στην ηλικία μου, ή ακόμα και μεγαλύτερα, να κρατάνε έτσι χέρια. Σε μεγαλύτερες ηλικίες δείχνει γλυκό, σε μικρότερες επιβάλετε. Ακόμα στην μέση είμαι, ρε πούστη μου. Τέλος πάντων, της είπα να σταματήσει να το κάνει και σε κάποιο σημείο το βρήκε προσβλητικό και νευρίασε. Δεν μου μίλησε για… τρία δεύτερα; Ή παραπάνω, γιατί εγώ σχολίασα κάτι άσχετο, για ανθρώπους στα μπαλκόνια. Μάλλον φοβήθηκα να την χάσω από το μέρος μου, όσο και αν την διώχνω, και έπιασα αμέσως συζήτηση. Περίμενα να απαντήσει με προσμονή πάντως. Αμέσως μετά βέβαια δεν χρειάστηκε να σπάσει κάποιος πάγος. Που να προλάβει να δημιουργηθεί, τώρα που τα λέμε, αφού αμέσως σχολίασε πως το κινητό της μπροστινής, που το είδε να αναβοσβήνει μέσα σε ξένη τσάντα, χτυπάει.

Μου νευρίασε, της νευρίασα. Ακόμα νευριασμένη είμαι. Θα μου περάσει, μέχρι να νευριάσω για κάτι άλλο ακόμα περισσότερο. Πάντως, στο τέλος της βραδιάς την ρώτησα πως πέρασε. Κάτι είναι κι αυτό.