Let's talk about Paranoia

Πριν μερικές ημέρες, συνειδητοποίησα ότι το ίντερνετ δεν είναι ασφαλές.

Όχι πως μοίραζα στοιχεία πιστωτικών καρτών σε ξένους (δεν έχω πιστωτικές κάρτες), αλλά κατόπιν μιας επίσκεψής μου σε όλες τις ιστοσελίδες που έχω ανεβάσει ποιήματα, κείμενα, ιστορίες (είμαι κυριολεκτικά παντού, your bed has been breached), θυμήθηκα πως ακόμα και αν καταφέρω να διαγράψω οτιδήποτε έχω δημοσιεύσει στο διαδίκτυο, αυτό θα παραμείνει εκεί, έστω μερικώς. Το ίδιο συνέβη και με παλιές μου ζωγραφιές που πριν δύο χρόνια έτρεξα να κάψω από ιστότοπους εδώ κι εκεί (πίστευα ότι θα αρχίσω να ανεβάζω μόνο προσεγμένες δημιουργίες… πίστευα), και ψάχνοντας τώρα παλιά μου username, ξαναβρίσκω αποδείξεις της ύπαρξής τους στο Google.

whyisthishappeningtome.mp3

Δυστυχώς, το ίδιο θα συμβεί και στο Enigmatic Monsters όταν αποφασίσω πως το μπλογκ δεν πάει πουθενά. Θα μείνουν όλες αυτές οι μισοτελειωμένες ιστορίες, τα κείμενα που κάποτε πίστευα ότι ήταν αστεία (ναι, όχι, δεν ήταν) και οτιδήποτε πρόκειται να ανεβάσω. Φρικιαστικό, πιθανό μέλλον. Δεν υπάρχει, βέβαια, λογική εξήγηση γιατί κάποιος θα βρει το EM καταλάθος μετά την διαγραφή του όταν τώρα, που υποτίθεται λειτουργεί κανονικά, δεν πατάει πόδι. Ο συνωμοτικός χαιρέκακος εαυτός μου τρίβει τα χεράκια του. Η πλευρά που υπερτερεί συνήθως (η ίδια που μισεί τα πάντα) ελπίζει στην ολοκληρωτική καταστροφή του ίντερνετ, μέχρι που θα επαναφερθεί και όλα τα αποθηκευμένα στοιχεία θα έχουν διαγραφεί. Μπορώ να ζήσω για μερικές εβδομάδες χωρίς τη Wikipedia, φτάνει να έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης ο πίνακας που δείχνει ποιος θα κέρδιζε ανάμεσα σε μάχη με τους χαρακτήρας του Λυκόφωτος και της τηλεοπτικής σειράς NCIS (το διέπραξα, με τιμώρησα, είμαι στο στάδιο της συγχώρεσης. Moving on).

Πέρα από το σημάδι που θα αφήσω στις μεταγενέστερες γενιές, υπάρχει και το θέμα της προστασίας της ιδιωτικής ζωής. Πρόσφατα, διάβασα ένα βιβλίο με έναν τύπο που είχε δουλέψει σε οποιοδήποτε αστυνομικό/στρατιωτικό σώμα μπορούσε να του προσφέρει η αμερικανική κυβέρνηση χωρίς να ακουμπήσει τη CIA. Μετά τη πρώτη του αποκάλυψη πως τρομοκράτες έφτιαξαν έναν ιό που κάνει τον ανθρώπινο οργανισμό να συμπεριφέρεται αρκετά παρόμοια με ζόμπι (the surprise, right??), και χωρίς να έχει αυτό θέμα με το που θέλω να καταλήξω, άρχισε μια συζήτηση με τον ψυχίατρο φίλο του σχετικά με την ιδιωτική ζωή. Ο φίλος του ήταν υπέρ το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής, εντελώς αντίθετα με κινήσεις της κυβέρνησης να υποκλέβουν γράμματα, e-mail, τηλεφωνήματα, DNA σάλιου από την χλεμπόνα που έριξες όταν νόμιζες πως δεν σε κοιτούσε κανείς, ενώ ο ήρωας έδωσε το αντεπιχείρημα πως αυτό ακριβώς γνωρίζουν οι τρομοκράτες και εκμεταλλεύονται για το κακό της χώρας. Δηλαδή ότι γενικά, they are watching you so you better make them regret it by masturbating furiously, not breaking eye contact with the dark corner of your room. Είναι go big or home η φάση και αν go home, masturbate furiously and don’t break eye contact with the dark corner.

Αυτό σημαίνει ότι αν όντως οι κυβερνήσεις ψάχνουν για λέξεις-κλειδιά που θα τους κάνουν να ψάξουν περαιτέρω το κείμενο στο οποίο αναφέρθηκαν οι ίδιες λέξεις-κλειδιά, πρέπει να έχω ανεβάσει κόκκινες σημαίες σε περίπου είκοσι-πέντε μυστικές οργανώσεις, συν NSA, CIA, FBI και Interpol. Οι ιστορίες μου είναι σχεδόν πάντα αποκλειστικά περιπέτειας και έχουν μέσα μυστικούς πράκτορες (ναι, συνηθισμένο θέμα αλλά τουλάχιστον δεν έχω ζόμπι, yas?), οπότε είτε ετοιμάζουν επιδρομή στο σπίτι μου (“ALPHA TEAM, IT’S A GO, GO GO, THE LUNATIC WHO HAS NO LIFE AND MIGHT QUITE POSSIBLY BE A TERRORIST TOO IS INSIDE!”) ή έχω μια μεγάλη αλυσίδα θαυμαστών που δουλεύουν σε ομοσπονδιακές δουλειές (“GO, GO, GO, THERE’S OUR IDOL, TACKLE HER!”). Πάντα τελειώνουν τόσο δυσβάστακτα κάτι τέτοια.