Το Enigmatic
Monsters έχει επιβιώσει
σχεδόν τρία ολόκληρα χρόνια, το μεγαλύτερο
διάστημα που κατάφερα να κρατήσω blog,
και έχει τα τρίτα του γενέθλια
ακριβώς ένα λεπτό πριν μπει ο καινούριος
χρόνος. Ήθελα η συγκεκριμένη ανάρτηση
να ανεβεί τη Πρωτοχρονιά και σκόπευα
να τη γράψω στα αγγλικά γιατί εκφράζομαι
πιο εύκολα, αλλά αποφάσισα πως μία στο
τόσο καλό θα ήταν να γράφω στα ελληνικά,
γιατί από την πρώτη ολυμπιακή ανάρτηση
τη τελευταία ημέρα του 2011, βρισκόμαστε
σε μια θάλασσα από αγγλικά κείμενα. Καλή
η εξάσκηση των αγγλικών αλλά κοντεύω
να ξεχάσω και τα ελληνικά. :Ρ
Έχω
καιρό να ανεβάσω κάτι πέρα από λογοτεχνικά
κομμάτια και δεν ξέρω αν πλέον διαβάζομαι
από κανέναν. Δεν θέλω να δω τις προηγούμενες
αναρτήσεις γιατί είναι σίγουρο πως θα
τις διακάψω (διαγράψω + κάψω, ναι), κάτι
που πριν δύο χρόνια αποφάσισα να μην
κάνω ποτέ. Όταν έγραψα ό,τι έγραψα μου
ήταν αρκετό εκείνη την εποχή, και
υποτίθεται δεν έχω διαγράψει ολόκληρη
την ιστοσελίδα επειδή θέλω να χτίσω
αναμνήσεις. Ακόμα και με μια αναζήτηση
στο Google, το blog
εμφανίζεται στα πρώτα αποτελέσματα
επειδή δεν άλλαξα ποτέ την ονομασία του
(η οποία δυστυχώς δεν μου κρατάει κάποια
σημασία πλέον), και έχει ήδη αρχίσει να
γίνεται μόνιμο. Δεν με ενδιέφερε, ούτε
με ενδιαφέρει μέχρι σήμερα να έχω κοινό
και με βάσει τη παρουσία τους να αποφασίζω
να αναρτώ όλο και περισσότερο. Όσοι
πιστοί προσέλθετε. Οι μη να φύγουν—είμαι
λάτρης του μπλογκιακού feng
shui.
Οπότε
το EM
(παρα)μένει. Όσοι βρίσκονται εδώ
καταλάθος, ελπίζω να μην ψάξετε τις
παλιές αναρτήσεις και όσοι είσαστε εδώ
επειδή θέλετε να είσαστε, μείνετε επίσης
μακριά από τις παλιές αναρτήσεις. Όσο
πιο γρήγορα ξεχαστούν, τόσο πιο εύκολη
θα είναι η ανάρρωση με το ψυχολόγο.
Ήθελα,
σκόπευα, είχα το όραμα να γράψω παραπάνω,
αλλά έχω ήδη αρχίσει να πιέζομαι να βρω
θέμα και θα καταλήξουμε (πάλι) σε μια
πολύ επιφανειακή ανάρτηση. Οδεύουμε
προς την ποιότητα, όχι τη ποσότητα. Ή
κάτι τέτοιο.
Τα
λέμε όποτε θα τα πούμε, αν θα τα πούμε,
αν θα είσαστε εδώ να τα πούμε.
