rainclouds come to
play
Δεν κλαις αρκετά, είπε
η πρώτη σκέψη που ξεχύθηκε στο δωμάτιο. Το
οποίο είναι αρκετά περίεργο γιατί περνάς ολόκληρες περιόδους που δεν μπορείς να
μην κλάψεις. Αλλά ναι, δεν κλαις αρκετά. Τελευταία.
she’s not breathing
Θέλεις να κλαίω περισσότερο;
ρώτησε η δεύτερη σκέψη και κολύμπησε στο μαύρο του ταβανιού. Συνάντησε τη
πρώτη σκέψη και στάθηκε δίπλα της. Δεν
σου άρεσε όταν έκλαιγα. Με έλεγες αδύναμη, κλαψιάρα, πως το παραμικρό με ενοχλεί
και πρέπει να μάθω να είμαι δυνατή.
don’t try to fix me
Ήσουν κλαψιάρα, παραδέχτηκε
η σκέψη και έκανε μία στροφή γύρω από τον εαυτό της. Αλλά είσαι πολύ ήσυχη τις τελευταίες μέρες, εβδομάδες. Δεν λέω πως μου
έλλειψε ή ότι μου αρέσει, αλλά γιατί δεν κλαις;
I am the lie
Εεε.., η δεύτερη
σκέψη τραβήχτηκε παραπέρα. Έκανε πως έψαχνε με ενδιαφέρον μέσα στο σκοτάδι και στις
σκιές. Βαρέθηκα. Λίγο.
you can hide
Γιατί;
don’t cry
Είμαι κουρασμένη μάλλον.
Γιατί ρωτάς;, γύρισε πάλι προς την αρχική σκέψη και περίμενε υπομονετικά απάντηση.
not sleeping
Αν είχε ώμους ή χέρια, θα τα σήκωνε, αλλά η σκέψη κούνησε
την μικρή ύπαρξή της, Ω. Τίποτα, και
κολύμπησε γρήγορα πάλι από εκεί που είχε έρθει.
hello
Η δεύτερη σκέψη έμεινε λίγο παραπάνω κοντά στο ταβάνι. Εντάξει…, μουρμούρισε και εξαφάνισε τον
εαυτό της.
I’m still here…
